بله، پدربزرگ ها و مادربزرگ های اکثر ما ها (یا لااقل خودم) که همون 40-50 سال پیش به مکه و کربلا سفر ها کردن و عربی رو بدون این که از جایی یاد بگیرن، میتونن در حد نیاز صحبت کنن و چون اکثرا قرآن و مذهب رو هم میدونستن از قبل، این مورد بهشون بیشتر کمک کرده (فکر کنم تصور این مورد برای خیلی از ما ها راحت و قابل هضم باشه)
دقیقا مثل همین رو هم میشه به بچه های امروزی تعمیم داد که با این همه وسایل ارتباط جمعی که اکثرا زبان فارسی دارن اما خانواده ها انگلیسیش رو ترجیح میدن (دلایلش بماند). همین بچه ها از الان خیلی چیزا یاد میگیرن و در آینده میتونه بهشون خیلی کمک کنه (مثل خود من که با کامپیوتر بزرگ شدم و بیس زبانیم هم همین وسیله بوده)
در مورد اون اون دوست تون هم من هم میشناسم هم کلاسی هام رو که تو دبیرستان زبان شون خیلی خوب نبود، اما الان دارن پزشکی میخونن و زبان پزشکی رو لااقل خوب بلدن (خیلی باهاشون در ارتباط نیستم تا بیشتر جزئیات بدم)
دقیقا باید برای زبان، صحبت بشه. البته چون ما تو جامعه مون جایی رو نداریم که صحبت کنیم (غیر از شهر های بزرگ که توریست میاد و این امکان بیشتر از شهر های دیگه هست)، نتیجه این میشه که در زبان کُمِیت مون میلنگه!
همون دوست تون که با خودش صحبت میکنه، من هم دقیقا همین جوری هستم که هر وقت مطلبی رو یاد میگیرم (چه تو حوزه تکنولوژی و آی تی و چه زبانی)، با خودم سریع تبدیل به انگلیسیش میکنم و فرض میکنم دارم برای یه عده ی سی چهل نفری توضیح میدم
شاید یک ساعت همین وقتم رو بگیره و رسما یک ساعت با خودم تو ذهنم حرف میزنم، اما واقعا این حرف زدنه اتفاق میافته و حتی سوال هایی رو هم فرض میکنم که شنونده ازم پرسیده و یا خودم رو لحظاتی جای شنونده قرار میدم و از واعظ (که خودم باشم :دی) سوال میپرسم :دی
شاید باور تون نشه، اما همین چند دقیقه پیش هم دقیقا این تاپیک رو شبیه سازی کردم که دارم برای یه عده حرف میزنم و اونا سوال میپرسن و من جواب میدم و بحثشم چالش برانگیز بوده و داره جالب میشه
"روی سخن این بخش با استارتر هست: مکالمه امروزه حرف اول رو در تقویت میزنه. شما یک دونه لغت بلد باشی و یه گرامر بدونی اما بتونی صحبت کنی، خیلی خیلی بهتر از اینکه که گرامر رو فول باشی و دیکشنری رو کامل حفظ باشی و حتی بدونی کجا از چی باید استفاده کنی اما نتونی یک کلام صحبت کنی!"