به گزارش خبرگزاری مهر، در حقیقت تقریبا 95 درصد از اینترنتی که هر روزه با آن سر و کار داریم از طریق 550 هزار مایل کابل با ضخامت دو اینچ به کشور های مختلف می رسد.
شرکت آمریکایی TeleGeography تصویر تمامی این کابل ها را در یک نقشه تعاملی عرضه کرده تا نشان دهد چه کسانی مالک این شبکه ها هستند ایستگاه های خشکی آنها کجاست و طول این کابل ها چه قدر است.
آمارهای رسمی کمیته بین المللی حفاظت از کابل های اینترنت نشان می دهد در سال 2006 کابل های زیر دریایی فقط یک درصد از ترافیک اینترنت را در خود داشتند و طی فقط 8سال این میزان به 94 درصدی یافت.
از سال 2012 تا کنون میزان کابل های زیر دریایی دو برابر شده و از 150 کابل به آمار 285 کابل امروزی رسیده است.
از این 285 کابل، 263 مورد در حال استفاده و 22 کابل آن قرار است تا پایان 2015 به بهره برداری برسد. وقتی یک کابل قرار داده شده در بستر دریا مورد استفاده باشد به آن کابل روشن و در صورتی که بهره برداری نشود کابل "سیاه" خوانده می شود.
نقشه تعاملی کابل های زیردریایی TeleGeography با استفاده از داده های تحقیقات پهن باند جهانی تهیه شده است.
این نقشه نشان دهنده سیستم کابل زیر دریایی فعال و برنامه ریزی شده و ایستگاه های زمینی آنهاست.
می توان با انتخاب یک کابل بر روی نقشه یا ایجاد یک فهرست از کابل های زیردریایی، به جزئیاتی از جمله نام کابل، تاریخ آماده برای خدمات، طول، مالکان، وب سایت و نقاط زمینی دست یافت.
کابل مخابراتی زیر دریایی کابلی است که در بستر دریا و بین ایستگاه های خشکی قرار داده می شود. این کابل ها توسط کشتی های خاصی در دریا خوابانده می شود که می توانند هزاران مایل از کابل های حلقه شده را در خود نگهداری کرده و در حین سفر در اقیانوس آنها به آب بیاندارند.
از آنجا بر روی زمین فضای بسیار محدودی برای این کابل ها وجود دارد، این فضای اندک و محدود قیمت اجاره بالایی داشته و رقابتی برای کسب این فضا بسیار شدید می شود.
از این رو، از سال 1850 مهندسان و شرکت های مخابراتی از مزایای زمین های بسیار وسیع زیر اقیانوس ها برای رد کردن کابل های خود استفاده کرده اند.
از نخستین کابل ها برای ارسال ترافیک تلگراف استفاده شده است. از آن پس این کابل ها برای ارسال ترافیک تلفن و اخیرا برای ارسال ترافیک داده مورد بهره برداری قرار گرفته اند.
بسیاری از کابل های امروزی از فیبر نوری ساخته می شوند که با ضخامت دو اینچی خود، اندازه و سرعت ارسال اطلاعات را افزایش داده اند.
کابل های آزمایشی که با کنف و لاستیک عایق بندی شده بودند در سال 1842 در لنگرگاه نیویورک به آب انداخته شدند. امروزه کابل ها با پلی اتیلن محافظت و عایق بندی می شوند.
به طور معمول فراهم آورندگان خدمات، مالکان این کابل ها هستند با این حال وب سایت ها نیز خرید کابل های زیر آبی را برای کنترل شبکه های خود آغاز کرده اند.
به عنوان مثال گوگل بخشی از یک کنسرسیوم است که کابل جنوب شرق آسیا- ژاپن را مدیریت می کند و فیس بوک بخشی از کنسرسیوم مدیریت دروازه آسیا اقیانوسیه است.
در سال 2010 کابل های زیر دریایی تمامی قاره ها را به جز قطب جنوب به یکدیگر متصل کردند.
عبور کشتی های ماهیگیری، لنگر کشتی، زلزله، جریان های گل آلود و حتی گزیده شدن توسط ***ه ها از جمله خطراتی که این کابل های زیر دریایی را تهدید می کند.
اگر کابل ها به تعمیر نیاز داشته باشد یک کشتی تعمیراتی، شناور زیردریایی را به موقعیت مورد نظر اعزام می کند تا تعمیرگران بتوانند مشکل ایجاد شده را رفع کنند.
منبع 
نقشه کابل های زیرآبی اینترنت/ اینترنت چگونه به دورترین نقاط زمین می رود
پاسخ با نقل قول