نقل قول نوشته اصلی توسط firebox نمایش پست ها
نمیدونم ما ایرانی ها اگر این اعتماد به نفس رو به اسمون رو نداشتیم ، می خواستیم چیکار کنیم! یادمه یک زمانی میگفتن iq دانشجوهای ایرانی بالاتر از ژاپنی ها است، تنها تفاوت اینکه اونها تلاش بیشتری دارن! (حالا تو لیست متوسط iq جمعیت، ژاپنی ها رتبه اول جهان رو دارن، ایرانی رتبه بالای ۱۰۰)
من سایر موارد رو نظری ندرام، اما توی زمینه برنامه نویسی ایران، چندین دهه عقبه، فقط هم مصرف کننده هستیم، برای مثال همین زمینه برنامه های آزادسازی اینترنت ، هیچ پروژه ایرانی وجود نداره، اکثرا چینی هستن.
یک مشکل دیگه هم اینکه فرهنگ نشر رایگان دانش اصلا تو ایران وجود نداره، خیلی ها اصلا دوست ندارن، دانشی که دارن بقیه داشته باشن، حالا اینکه بخوان پروژه ای رو متن باز کنن که بماند.
احسنت.
میدونی، سرمایه گذار بخش خصوصی، در زمیه برنامه نویسی، فقط برای بخشی از جامعه داره اتفاق میفته. مثلا میان کارخونه نوآوری آزادی میسازن، ولی دیجی‌نکست میره اونجا. علی‌بابا میره اونجا. خب عزیز، بگذارین، تیم های استارتاتپی که نیاز به اون فضا دارن، ازش استفاده کنن.
مورد بعدی اینه که منه برنامه‌نویس، وارد یک شرکت میشم، و من مستعمره ی اون کارفرما هستم و هیچجوره نمیتونم از اون شرکت خارج بشم. به هر ترتیبی که مستندات کار رو آماده میکنیم، بازهم میگن مستندات ناقص هست. مرتبا فرمت های دریافت مستندات رو تغییر میدن. تا جایی که دیگه برنامه نویس چاره ای جز ترک کار نداره. بعد از ترک کار هم، سفته ی تامین خسارت. وقتی هم که استعفا میخوایی بدی باید از قبل اعلام کنی، که بعد از اعلامت دیگه حقوق و دستمزد رو عقب میندازن، تا جایی که توی فشار مالی بیفتی و ریسک خروج از کار رو نکنی و با یه پیشنهاد وسوسه کننده دوباره متقاعدت میکنن برگردی به کار. خب برنامه نویس اگر از چنگال این استعمار بیرون بیاد، قطع به یقین دیگه حاضر نیست بره و برای کسی مجدد قرارداد کار ببنده. خب برنامه نویس هم قراردادکار نبنده، خب توی فیریلنس، کار ریسرچ دیگه انجام نمیده.کشوری هم که نیروی برنامه نویسش، کار ریسرچ انجام نده خب پیشرفت نداره.