مراقب عواقب اینکارها در فضا مجازی باشید ⛔️

[n4ser]

با اجازه استارتر من قانون کارا ما رو توضیح میدهم

در طبیعت ، قانونی داریم به نام کارما (Karma )که این قانون در واقع همان قانون عمل و عکس العمل، و کُنِش و واکُنِش و تابش و بازتابش و علت و معلول می باشد.قانون کارما (Karma ) می‏گوید : هر عملی واکنشی داشته و همچنین هر واکنشی نیز خود واکنشی دیگر به دنبال دارد و این چرخه همیشه تکرار خواهد شد. قانون کارما (Karma )میگوید شما در هر جا و هر حال و روزی که باشید، در آسمانها یا در داخل زمین، پشت محکمترین قُفلها و یا بر تخت سلطنت، کارمایِ اعمال شما دیر یا زود، به شما بازمیگردد. منظور اینکه هر چه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی . به طور کلی قانونِ کارما (Karma ) می گوید : هر نیتی که میکنید و یا هر عملی که انجام می دهید دست به دست چرخیده و همانند آن به خودتان باز می‏گردد.کارما (Karma ) به معنای«تاوان» در برابر رفتار واعمال است. بدین معنا که نتیجه ی اعمال نیک و بدِ فرد در زندگی کنونی و یا زندگی های بعدی و آینده وی تاثیر خواهد گذاشت. در منظومه هستی هیچ چیز گُم نمی شود و هر کار وعملی انجام دهیم به خود ما بازمی گردد. فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ؛ وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ پس هر کس به اندازه ذرّه‏ ای نیکی کند [نتیجه‏] آن را خواهد دیدو هر که هموزن ذرّه ای بدی کند [نتیجه‏] آن را خواهد دید. (سوره زِلزال آیه 7 و8 .) اگر ما حق کسی را پایمال می‏کنیم، اگر دل کسی را می‏ شکنیم، اگر با صدای بوقِ اتومبیلِ خود در ساعت 12 شب دیگران را می‏آزاریم، اگر پشت سر کسی غیبت می‏کنیم و یا حتی اگر خوبی می‏کنیم، دست افتاده‏ ای را می‏گیریم، دل ناشادی را شاد می‏نماییم و یا کیسه سنگین برنج را از دست پیرزنی می‏گیریم، منتظر عین عمل یا شکل تغییر یافته آن باشیم که شخصی دیگر در حق ما انجام خواهد داد.چه زیبا سروده است مولانا جلال الدین رومی معروف به مولوی:

این جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید نداها را صدا
فعل تو کان زاید از جان و تنت
همچو فرزندی بگیرد دامنت
پس تو را هر غم که پیش آید ز درد
بر کسی تهمت منه، بر خویش گردمی‌گویند: درویشی بود که در کوچه و محله راه می‌رفت و می‌خواند: "هرچه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی" اتفاقاً زنی مکّاره این درویش را دید و خوب گوش داد که ببیند چه می‌گوید وقتی شعرش را شنید گفت: "من پدر این درویش را در می‌آورم".زن به خانه رفت و خمیر درست کرد و یک فطیر شیرین پخت و کمی زهر هم لای فطیر ریخت و آورد و به درویش داد و رفت به خانه‌اش و به همسایه‌ها گفت: "من به این درویش ثابت می‌کنم که هرچه کنی به خود نمی‌کنی".از قضا زن یک پسر داشت که هفت سال بود گم شده بود یک دفعه پسر پیدا شد و برخورد به درویش و سلامی کرد و گفت: "من از راه دور آمده‌ام و گرسنه‌ام" درویش هم همان فطیرِ شیرین آلوده به زهر را به او داد و گفت: "زنی برای ثواب این فتیر را برای من پخته، بگیر و بخور جوان!"پسر فطیر را خورد و حالش به هم خورد و به درویش گفت: "درویش! این چی بود که سوختم؟"درویش فوری رفت و زن را خبر کرد. زن دوان‌دوان آمد و دید پسر خودش است! همانطور که توی سرش می‌زد و شیون می‌کرد، گفت: "حقا که تو راست گفتی :هرچه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی.