]این روزها در هر گوشهی وب از «اینترنت ملی» سخن گفته میشود. عدم آگاهی در مورد آنچه ممکن است در روزهای آتی رخ دهد، فضا را آلودهی ترس و شایعه کرده است. از این رو لازم میدانم چند نکتهی مهم را در رابطه با «اینترنت ملی» بیان کنم.
افرادی گمان میکنند که «اینترنت ملی» معادل است با قطع کردن شبکهی داخلی کشور از اینترنت جهانی. در این رابطه باید بگویم که از نظر فنی، این کار اصلا نیازی به تعریف یک پروژه و اجرای آن به مدت یک سال ندارد. بلکه با زدن چند دستور ساده در دستگاههای مخابراتی در کمتر از یک روز امکانپذیر بوده و هست (منظورم تنظیم جداول روتینگ و *****ینگ در روترهای مرزی است). یعنی قطع کردن شبکهی داخلی کشور از شبکهی بینالمللی، امکانی ساده و تقریبا ذاتی در دستگاههای معمول مخابراتی است که از بدو ورود اینترنت به این کشور، وجود داشته است. برای روشنتر شدن موضوع، یک مثال در مقیاس کوچک عرض میکنم: اکثر مودمهای ADSL خانگی، شبکهی بیسیمی دارند که با وصل شدن به آن، به اینترنت وصل میشوید. همین وسیلهی ساده این امکان را دارد که اینترنت را از این شبکهی بیسیم جدا کند. یعنی شبکهی داخل خانهی شما کار کند، ولی به اینترنت وصل نباشد. بنابراین اگر منظور از اینترنت ملی، قطع کردن شبکهی کشور از اینترنت جهانی بود، این کار میتوانست خیلی زودتر از اینها صورت گیرد.
طبق اطلاعاتی که اینجانب از تعاریف پروژهی «شبکهی ملی اینترنت» دارم، اتفاقا این پروژه با نیت خیر طراحی شده و دستاوردهای بسیار مفیدی خواهد داشت و هدف اصلی آن نیز محدود کردن اینترنت نیست. در این پروژه، سعی بر این است که با پیادهسازی تجهیزات پیشرفتهی سختافزاری و نرمافزاری مانند فیبر نوری و دیتاسنترهای داخلی، شبکهی دادهی یکپارچهای داخل شهرها و بین شهرهای داخل کشور ایجاد شود که از سرعت فوقالعاده بالایی برخوردار است و کاربران از طریق این شبکه به سرویسهای داخل کشور یا اینترنت بینالمللی متصل میشوند. بخشی از این اهداف نیز به صورت محدود تحقق پیدا کردهاند. برای مثال شرکت آسیاتک، سرویس اتصال به شبکهی ملی را ارائه میکند (+لیست قیمت و توضیحات). این سرویس خصوصا برای برخی کاربردهای آنلاین داخلی مانند ایجاد شبکهی خصوصی برای شرکتها، آموزش مجازی، اتصال به وبسایتهای داخل کشور و … بسیار اقتصادیتر و سریعتر از راهحلهای فعلی است. بسیاری از کشورهای پیشرفتهی جهان نیز چنین شبکهای را دارند و مثل شبکههای آب و برق و گاز رسانی، این هم یکی از زیرساختهای مهم کشور به حساب میآید.
اما، طبیعتا با ایجاد یک شبکهی یکپارچه و انتقال تمام ارتباطات اینترنتی از طریق این شبکه، کنترل و مدیریت اینترنت در داخل کشور سادهتر از قبل صورت میگیرد. اگر بر فرض در گذشته لازم بود برای ***** کردن یک سایت یا بستن *** ها، به ISP های مختلف اطلاع داده شود و با آنها مکاتبه شود، از این پس دولت میتواند قواعد و مقررات مورد نظر خود را به صورت مرکزی و سادهتر و سریعتر اجرا کند. برای روشنتر شدن موضوع، یک مثال میزنم: فرض کنید دولت تمام جادهها و مسیرهای مرزی بین ایران و افغانستان را خراب و مسدود کند، و به جای آنها یک اتوبان بسیار مجهز و پر ظرفیت قرار دهد. در نتیجهی این کار، تردد بسیار راحتتر و سریعتر صورت خواهد گرفت، اما عملیات نظارت بر مرز و جلوگیری از قاچاق نیز بسیار سادهتر خواهد شد. کندی اینترنت و خصوصا *****شکنها در این روزها نیز احتمالا به علت اجرای این طرح به صورت آزمایشی و یا با تجهیزات محدود است (مانند اتوبانی کم عرض).
با توجه به اینها، بنده پیشبینی میکنم و حدس میزنم که طی هفتهها و ماههای آینده، اینترنت قطع نشود. بلکه اتصال به *****شکنها و شاید هم پروتکل HTTPS، مشکلتر از قبل شود. همچنین قطع کردن اینترنت در روزهای حساس یا اجرای علمیاتهایی مانند جعل سرتیفیک گوگل (+مانند آنچه چند ماه قبل اتفاق افتاد) راحتتر صورت خواهند گرفت.
این هم +لینک خبری جدید که در آن به نقل از وزیر ارتباطات در مورد «شبکهی ملی اینترنت» نوشته شده است «اینترنت را به عنوان یک سرویس به همان شکلی که تاکنون وجود داشته است کماکان خواهیم داشت». این هم +لینک خبر جدید دیگری که مربوط است به این پروژه که تطابق زیادی با آنچه اینجا ذکر کردم دارد. احتمالا منظور این خبر از «جدا شدن»، قرار گرفتن شبکهی ملی اینترنت بین کاربر و شبکهی جهانی است و نه «قطع شدن» آن. خبرهای کاملی هم مربوط به چند وقت پیش از +اینجا و+اینجا ببینید که برخی ویژگیهای پروژه در آنها ذکر شده است.
از نکات جالب هم اینکه پروژهی «شبکه ملی اینترنت»، یک وبسایتی هم داشته که مسئولین محترم با هزاران میلیارد تومان بودجه، دامین 5 دلاری آن را تمدید نکردند و آن دامین را شخص دیگری خریده است (+لینک) و این پروژه برای خودش یک وبسایت ندارد.
[/FONT][/RIGHT]
:ِِDدوستان تشکر نکنید خسیسیدمنبع:
نکاتی پیرامون «شبکه ملی اینترنت» � شهروند معمولی[/FONT][/SIZE][/SIZE]