کپی رایت را رعایت نکنیم

[SaeedFazlollahzadeh]

سخن گفتن از کپی رایت اما سهل است و دشوار. سهل از این منظر که می دانیم چگونه کپی رایت را رعایت کنیم، اما دشوار هم از آن منظر که نمی دانیم چرایی آن را. چه بدانیم چرا باید حفظ امانت کنیم و چه ندانیم، مطمئنا مورد پسند ما نیست اگر به شخصی لطفی کنیم عظیم، اما او یا هرگز از ما نامی نبرد و یا نام دیگری را بر زبان جاری سازد.
تفاوتی در این نیست که لطفی بزرگ یا کوچک به شما شده باشد، مهم اما آن فرهنگ تشکری است که پرنده ی از میان رفته ی بازیگران و گاها طراحان وب ایران است. تفاوتی هم در میزان بزرگی و کوچکی وب سایت شما ندارد که چه پر ترافیک ترین سایت فارسی زبان و ایرانی باشید، و چه کم ترافیک ترین آن. نکته ی مهم، فرهنگ تقدیر و تشکر از سازنده ی محتوا و اثر دیجیتالی تولید شده می باشد. چه طراحی قالب و چه طراحی سایت صورت گرفته باشد و چه رونویسی خبر از سایتی دیگر، کلید گم شده اما همان کپی رایت مذکور است.
کپی رایت این حس را به خواننده منتقل می کند که شما امین هستید و مطالب و موارد را بی کم و کاست بیان می کنید و نشان می دهید.
کپی رایت به سازنده ی اثر و محتوای دیجیتالی می فهماند که شما فردی سپاسگزار هستید و به همگان می فهمانید که اگر کاری برای تان انجام دادند، نام شان ذکر شده خواهد ماند.
کپی رایت نشان می دهد شما فرهنگ تشکر از دیگران را می دانید.
مانند این است که از شرکت الف چیزی بخریم اما از شرکت ب به خاطر کالای شرکت الف تعریف و تمجید کنیم.
سخن گفتن از کپی رایت را شاید در هزار صفحه هم نتوان نوشت و کم بُوَد، اما کاچی به از هیچ است که خطی چند نوشته شده. اما هر چه باشد، کپی رایت یک فرهنگ است، مانند احترام به سالمند، احترام به والدین (هرچند که این مورد. خود نیز شعور می طلبد) و احترام به بسیار چیز.
سخن کوتاه این که بیایید مرکز آغاز، خود ما باشیم، نه خود دیگران.