داستان: بیزنس درجه یک علی آقا

**~~rodfile.ir~~** · January 15th, 2014, 21:26

یه روز که داشت سوار مترو میشد نزدیک در ورودی، یه تابلو توجهش رو جلب کرد: “این مغازه واگذار می شود” ….. خودش بود! تمام چیزی که لازم داشت همین بود! ترکیب کار تو ذهنش، خیلی شفاف و روشن شکل گرفته بود.

ـ مغازه کوچک دم در ورودی مترو
ـ چایی شیرین و ساندویچ نون و پنیر تو ظرف یکبار مصرف که سرپایی هم میشد خوردش.
بله کارها ردیف شده بود. اجاره مغازه که رسمی شد لوازم رو مستقر کرد و شروع کرد به کار.
تابلو زد: “صبحانه علی آقا”، مردم هم ازهمون روز اول استقبال خوبی نشون دادن.
یه چایی داغ و خوشمزه و خوش طعم با نون سنگک و پنیر تبریز. ظرف ٣ یا ۴ دقیقه یه صبحانه خوب می خوری، قیمت هم مناسب بود.
آقا چند روزی نگذشت که جلوی در مغازه به اون کوچیکی “صف” می بستن! گاهی ١٠ ـ ١۵ نفر تو صف بودن. به قول امروزی ها؛ بیزینس عالی ….. توپ! مردم راضی، “علی آقا” هم خوشحال.
تا حالا شنیدین یکی از بس کارش خوب باشه مردمو کلافه کنه؟ !؟!
“ای داد و بیداد، حالا چیکار کنم؟ این جاشو نخونده بودم!!!”
می دونین چی شده بود؟ خوب صبحانه علی آقا کارش گرفته بود، متقاضی زیاد بود و صف گاهی طولانی میشد و اون ته صفی ها کفرشون در میومد تا نوبتشون بشه. تقریبا یه عده این قدر معطل می شدن که قید صبحونه علی آقا رو می زدن و دلخور، سر صبحی گشنه، تو صف وایستاده، صبحانه نخورده، ول می کردن و می رفتن!
شهرت خوبی که بهم زده بود داشت لطمه می دید ….. “چیکار کنم؟” به هر راهی بگین زد؛
ـ یه شاگرد گرفت (تو جا به اون تنگی) که چایی ها رو ریخته و آماده داشته باشه.
ـ یه بسته بندی سفارش داد که یه چایی و یه ساندویچ باهم توش بود که حملش راحت بشه.
ـ قیمتاشو آورد پایین تر که واسه مردم بصرفه تر باشه ….. ولی مشکل صف و معطلی داشت جدی جدی شاخ میشد …..
“اینطوری نمیشه ….. باید هرطور شده از شر این مشکل خلاص شم وگرنه اسممو عوض می کنم”. خیلی فکر کرد. روز و شب داشت مرور می کرد که چه کاری رو می تونه سریع تر انجام بده؟ ولی دیگه از این سریع تر نمیشد تا این که …..
یه روز شروع کرد وقت گرفتن که از اول رسیدن مشتری تا رفتنش، هر کاری متوسط چقدر طول می کشه؟
ـ سلام و احوالپرسی ۵ ثانیه
- گرفتن سفارش مشتری ١٠ ثانیه
- تحویل سفارش مشتری و بسته بندی ١۵ ثانیه
- گرفتن پول و دادن بقیه پول مشتری ٢۵ ثانیه …..!!!!
نتیجه گیری مهم سوم: “صبر کن ببینم! یعنی تقریبا نصف وقت من با هر مشتری سر پول دادن میره؟ یعنی اگه یه راهی پیدا کنم که مشکل پول دادن، بقیه پول، پول خورد و …. رو حل کنم دو برابر سریع تر می فروشم؟ و صف دو برابر سریع تر جلو میره؟ خوب اگه اینجوری یاشه، هیچکس دلخور نمی ذاره بره. عالی میشه!”
“خوب چیکار کنم؟ کوپنی اش کنم؟ اول ماه به هر کی کوپن بدم؟ ….. نه بابا، کسی وقت این کارا رو نداره. چوب خط بزنم و آخر ماه ار هر کی پول بگیرم؟ نه جانم، اینم که صرف نمی کنه، کافیه چند نفر نیان تسویه کنن، مگه من چقدر سود دارم؟ آخه این روزا به هیچکی هم که نمیشه اعتماد کرد …..”
“صبر کن ببینم ….. چرا نمیشه؟ ….. عجب فکر بکری! ….. آخ جااااااان، پیدا کردم!”
“اعتماد” کردن به مشتری در روزگار بی اعتمادی!
فرداش “علی آقا” رفت بانک و چند دسته اسکناس ١٠٠ و ٢٠٠ و ۵٠٠ تومنی گرفت، دو تا جعبه درست کرد و توی هر کدوم مقداری از اون اسکناس ها رو گذاشت. جعبه های پول خرد رو گذاشت یه قدری اونورتر، کنار گیشه ای که چایی و ساندویچ رو تحویل می داد. تصمیم خودشو گرفته بود. با خودش می گفت: “من که ***ی نکردم و پولم حلاله ….. ملت هم که با من پدرکشتگی ندارن که پولمو بخورن ….. پس اگه من بهشون اعتماد کنم کار خطایی نیست، تازه اگر صدی چند نفر هم پول ندن ایرادی نداره خودم هم اگه روزی یکی دو نفر بیان و چایی مجانی بخوان که بهشون میدم پس چه فرقی می کنه؟”
لحظه بزرگ ….. مشتری اول اومد:
ـ سلام علی آقا صبح به خیر!
ـ سلام عزیز جان خوب هستین انشااله؟
ـ بله، سلامت باشین.
ـ یه چایی شیرین، یه نون پنیر؟
ـ آره جونم.
ـ میشه ۴٠٠ تومن، بفرمایین ….. قابلی هم نداره.
ـ چشم، الان تقدیم می کنم ….. (جیب هاشو می گرده، کیفشو بیرون میاره …..) الان تقدیم می کنم.
ـ لازم نیست عجله کنی جونم، یه جعبه اونجا گذاشتم، پول خورد هم توش هست، لطفا خودت پولتو بریز اون تو، باقیشو بردار و برو به سلامت، روز خوبی داشته باشی.
ـ شوخی می کنی؟ دستم انداختی؟
ـ نه جون داداش خودت برو ببین.
(مشتری اول با ناباوری رفت سمت جعبه و …..)
دومی:
ـ سلام علی آقا
ـ سلام خانم بفرمایین؟
ـ یه چایی ٢ تا نون پنیر لطفا
ـ چشم …..
چند روز اول تا مردم بفهمند که “علی آقا” چه تغییر مهم و جالبی در کارش داده یه کم طول کشید. حتی بعضیا بیشتر از معمول طول دادن تا مطمئن بشن که درست فهمیده اند.
ولی از روز سوم و چهارم مردم اصلا میومدن که خودشون به چشم خودشون این پدیده عجیب غریبو ببینن و اصلا از این نون و پنیر و چایی شیرین بخورن تا باورشون بشه.
از همه مهم تر این بود که “علی آقا” چاره کارو پیدا کرده بود. فکرش واقعا درست کار کرده بود و صف تقریبا دو برابر سریع تر جلو می رفت.
فروش علی آقا دو برابر شد و ….. سودش بیشتر از دو برابر! بگو چرا؟
خوب معلومه! این روزها ١٠٠ تومن پولی نیست. خیلی ها از این که علی آقا به مشتری هاش این قدر احترام گذاشته بود و بهشون اعتماد کرده بود که پولشون رو خودشون بدن و بقیه اش رو هم خودشون بردارن این قدر خوششون اومده بود که اصلا قید بقیه ١٠٠ تومن رو می زدن و دستخوش و انعام می ذاشتن و می رفتن. این سود خالص بود و کم هم نبود!
هیچکس “علی آقا” رو از این خوشحال تر و شادتر ندیده بود.
مشتری ها هم، همه از دم، روزشون رو با یک اتفاق ساده دلپذیر شروع می کردن. بعدها داستان های زیادی دهان به دهان شد که چقدر مشتری های علی اقا در طول روزشون برخوردهای بهتری با مردم دیگه داشته اند و دلیلش یک آغاز خوب با “علی آقا” و اعتماد و روی خوش او بود.
منبع: مجله اینترنتی زیگیل