پروتكل های روتينگ link state نظير OSPF

در پروتكل های link-state كه به آنها پروتكل های shortest path first نيز گفته می شود ، هر روتر سه جدول جداگانه را ايجاد می نمايد . يكی از اين جداول وضعيت همسايگانی را كه مستقيما" به آن متصل شده اند در خود نگهداری می نمايد . در جدول ديگر ، توپولوژی تمامی شبكه نگهداری می گردد و از جدول سوم برای نگهداری اطلاعات روتينگ استفاده می شود .
روترهای link-state نسبت به پروتكل های روتينگ distance-vector دارای اطلاعات بيشتری در ارتباط با شبكه و ارتباطات بين شبكه ای می باشند. پروتكل های link-state اطلاعات بهنگام خود را برای ساير روترهای موجود در شبكه ارسال می نمايند (وضعيت لينك) .
OSPF ( برگرفته شده از Open Shortest Path First ) يك پروتكل روتينگ IP است كه دارای تمامی ويژگی های يك پروتكل link-state است .پروتكل فوق ، يك پروتكل روتينگ استاندارد باز است كه توسط مجموعه ای از توليدكنندگان شبكه از جمله شركت سيسكو ايجاد شده است . در صورتی كه در يك شبكه از روترهائی استفاده می گردد كه تمامی آنها متعلق به شركت سيسكو نمی باشند ، نمی توان از پروتكل EIGRP استفاده كرد . در چنين مواردی می توان از گزينه هائی ديگر نظير RIP ، RIPv2 و يا OSPF استفاده نمود . در صورتی كه ابعاد يك شبكه بسيار بزرك باشد ، تنها گزينه موجود پروتكل OSPF و يا استفاده از route redistribution است ( يك سرويس ترجمه بين پروتكل های روتينگ ) .
OSPF ، با استفاده از الگوريتم Dijkstra كار می كند . در ابتدا ، اولين درخت كوتاهترين مسير ايجاد می گردد و در ادامه جدول روتينگ از طريق بهترين مسيرها توزيع می گردد . اين پروتكل دارای سرعت همگرائی بالائی است ( شايد به اندازه سرعت همگرائی EIGRP نباشد ) و از چندين مسير با cost يكسان به مقصد مشابه حمايت می نمايد . برخلاف EIGRP ، پروتكل OSPF صرفا" از روتينگ IP حمايت می نمايد .
در بحث مربوط به پروتكل های link-state ، اكثر علاقه مندان به دريافت مدرك CCNA ، در آغاز با پروتكل OSPF آشنا می شوند .
بدين منظور اين پروتكل با پروتكل های سنتی distance-vector نظير RIPv1


OSPF دارای ويژگی های متعددی است . تمامی شواهد موجود نشان دهنده اين واقعيت است كه پروتكل OSPF يك پروتكل سريع ، قابل توسعه و مستحكم است كه می توان از آن در هزاران شبكه عملياتی استفاده كرد .
OSPF بگونه ای طراحی شده است كه بتواند از شبكه های سلسله مراتبی حمايت نمايد . با بكارگيری ويژگی فوق می توان ارتباطات بين شبكه ای بزرگ را به چندين شبكه كوچكتر كه به آنها ناحيه گفته می شود ، تقسيم نمود . بكارگيری پتانسيل فوق مزايای متعددی را به دنبال خواهد داشت :

كاهش اضافه عمليات روتينگ

افزايش سرعت همگرائی

محدود كردن بی ثباتی شبكه در يك ناحيه و عدم اشاعه آن به ساير نواحی شبكه

OSPF ، درون يك ناحيه خودمختار ( AS ) اجراء می شود ولی اين امكان نيز وجود دارد كه از آن برای اتصال چندين ناحيه خودمختار به يكديگر استفاده كرد . به روترهائی كه نواحی خود مختار را به يكديگر متصل می نمايند ، ASBR ( برگرفته شده از autonomous system boundary router ) گفته می شود .
فلسفه ايجاد نواحی خود مختار ، كاهش زمان بهنگام سازی و عدم انتشار مشكلات ايجاد شده در يك ناحيه خاص به ساير نواحی شبكه است .