«شبکه ملی» اینترنت را روسیه اداره می‌کند

http://freeneti116.tk/wp-content/upl...li-300x257.jpg

بنا بر اطلاعات دریافتی روزنامه میهن ( منبع ) ، برخلاف ادعاهای وزیر ارتباطات و فناوری جمهوری اسلامی، شبکه اینترنت جدید در ایران، «شبکه ملّی» نیست و یک «شرکت روسی» قرار است پهنای باند لازم را برای گردش اطلاعات در داخل کشور فراهم کند تا از این پس همه اطلاعات ایرانیان در شبکه اینترنتی، تحت نظر این شرکت رد و بدل شود.

این در حالی است که وزیر ارتباطات و فناوری ایران ساعاتی پیش خبر داد: «۳ مشکل سرعت و گردش اطلاعات، هزینه خرید و تهیه پهنای باند و در نهایت امنیت شبکه و حفظ محرمانگی اطلاعات، تا پایان سه ماهه اول سال ۱۳۹۱ مرتفع خواهد شد». وی تاکید کرد که که به جای اصطلاح “اینترنت ملی” از “شبکه ملی اطلاعات” استفاده شود؛ چون تعریف سازگارتری با آنچه که مد نظر است را در ذهن ایجاد می کند.

بامداد امروز، فرمانده نیروی انتظامی ایران سردار “احمدی مقدم” نیز به نا امن بودن فضای جستجو در اینترنت اشاره کرد و تاکید داشت که با ایجاد “شبکه ملی اینترنت”، یعنی همان چیزی که وزیر ارتباطات می خواهد از آن با عنوان “شبکه ملی اطلاعات” یاد شود، می توان حافظ اطلاعات داخلی بود و از دسترسیِ غیر به آن جلوگیری کرد.

وزیر ارتباطات مدعی است این شبکه، یک شبکه ملی است و تمام نهادها و سازمانها باید اطلاعات خود را به این مراکز تحویل داده و میزبانی دادههای خود را از خارج کشور به داخل منتقل نمایند». بنا بر این طرح بسیاری از کانال های ارتباطی ایرانیان و سایت ها و شبکه های جهانی، از دسترس آنها خارج خواهد شد و جستجو در فضاهای گسترده ای همچون “گوگل” نیز برایشان امکان پذیر نخواهد بود.

دو دهه نبرد با اینترنت

نزدیک به دو دهه است که اینترنت، به عنوان شبکه ای جهانشمول، اصلی ترین عامل ارتباطات جهانی و انتقال دهنده اطلاعات روز یا آرشیوی، در زمینه های مختلف علمی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی است. ارتباطاتی که در این فضا شکل می گیرد، توسط مجموعه ای از شبکه های رایانه ایِ به هم پیوسته، همگی بر اساس قراردادهایی مشخص فعالیت می کنند.

ایران، سالهاست که توانسته تا شبکه های رایانه ای خود را به این مجموعه جهانی وصل کرده و از امتیازی برابر با مشترکان دیگر نقاطِ جهان، برای دستیابی به مواهب این مجموعه بهره مند شود. این در حالی ست که این بهره وری برای تمامی مشترکانِ جُزء در ایران امکان پذیر نیست، چراکه توزیع کننده اصلی اینترنت در ایران که همان دولت و شبکه های نیمه دولتی وابسته اش هستند، بنابر مقتضیات و مصالح دوران که عموما از مسائل سیاسی و اجتماعی موجود نشات می گیرند، هر از چندی به محدود کردن دسترسی عموم مشترکان به اطلاعاتِ در حالِ گردش و سایتهای عمومی و تخصصی، اقدام می کنند.

پایین آوردن سرعت استفاده از اینترنت خانگی، یکی از راههایی است که تصمیم سازان دولتی در ایران، برگزیده اند تا کاربران اینترنتی نتوانند در مدت زمان کوتاه به آنچه که در فضای اینترنتی می خواهند، دست یافته یا منتشرش کنند. پس از آنکه پایین بودن سرعت اینترنت خانگی باعث هجوم کاربران به مراکز خدمات کامپیوتری شد که از سرعت بالاتری برخوردار بودند، به تازگی و با وضع قوانین سخت گیرانه ای، کافی نت ها را نیز وادار به اجرای موارد سخت گیرانه ای برای کاربران کردند تا هویت کاربرانی که از نظر آنان نامطلوب تلقی می شوند، همواره قابل شناسایی باشد.

رد و بدل شدن اطلاعات و اخبار روز در اینترنت و تاثیر گذاری فکری و عملیاتی کاربران بر یکدیگر که آنها را از حضور در یک دهکده جهانی مجازی، به ایده تشکیل جهانی واقعی با همان خصوصیات، هُل می دهد، سبب شده تا دولتهایی همچون دولت ایران، این فضا را برای خود بیش از پیش نا امن یافته و محدودیتهایی همچون پایین آوردن سرعت و زیر نظر داشتن اماکن عمومی اینترنتی را کافی ندانند و تصمیم به در اختیار داشتن کل فضای اطلاعاتی اینترنتی، بگیرند. این همان ایده تشکیل “اینترنت ملی” و یا به گفته وزیر ارتباطات “شبکه ملی اطلاعات” است. وی خبر می دهد «مهمترین اقدام ما طراحی و اجرای شبکه ملی ارتباطات است که در آن تفکیک ارائه خدمات الکترونیک در داخل کشور، از نیاز به پهنای باند بین المللی صورت خواهد گرفت». “عدم نیاز به پهنای باند بین المللی” به مفهوم آن است که دولت می کوشد تا شرکت های ارائه دهنده این خدمات را که همگی در خارج از کشور قرار دارند، از چرخه همکاری حذف کند، آن هم به این دلیل که:

«مشکل اصلی در این زمینه در درجه اول حفظ امنیت این اطلاعات در مسیر رفت وبرگشت مراجعه و کسب اطلاعات و در درجه دوم هزینه آن است؛ چرا که برای دسترسی به این اطلاعاتکه مربوط به خودمان است باید متحمل این هزینهها شویم».

اما دلیل مهم تر این است که: «شاید مراجع و منابع نگهداری این اطلاعات در خارج کشور هم چندان امن نباشند، با تعریف شبکه ملی اطلاعات که یک شکبه چند لایه ابری و گسترده در کل کشور با ظرفیتبسیار بالا و البته امن است، به تمام این نیازها پاسخ خواهیم داد».

این همان نکته ای ست که صبح امروز فرمانده نیروی انتظامی کشور نیز بدان اشاره کرده است؛ زمانی که می گوید: «چه ضرورتی دارد که یک بار از طریق سرورها به خارج از کشور برویم و برگردیم و یک ردی از اطلاعات خودمان در موتورهای جستجوگر که موتور جاسوسی هستند باقی بگذاریم؟».برخی معتقدند که «فعالیتهای تحقیقاتی و اطلاعات گیری که دولت و نهاد های مربوطه اش در فضای اینترنتی انجام می دهند و احساس خطر آنها از اینکه صاحبان اصلی شبکه های اینترنتی که غربی هستند، می توانند به تمامی سوراخ ها و منافذی که آنها سرک کشیده اند، احاطه داشته باشند، سبب شده تا ایران بخواهد خود را از این شبکه جهانی دور نگه دارد» و برخی دیگر معتقند که «تمامی این سرکشی ها و تحقیقات محرمانه، در بین میلیونها جستجوی روزانه سایر کاربران گُم است و کسی در دنیا دنبال آن نیست تا ببیند نهادهای دولتی ایرانی دنبال چه اطلاعاتی در جهان هستند؛ بلکه بحث اصلی همان است که مسئولان ایرانی کمترین اشاره را به آن دارند، یعنی: “قطع کردن ارتباط کاربران داخل ایران، با دنیای آزاد اطلاعات”».

*طرح از علیرضا پاکدل

منبع mihan.net