پروتكل های روتينگ Distance-Vector
در پروتكل های روتينگ Distance vector ، بهترين مسير به يك شبكه راه دور بر اساس مسافت تعيين می شود . هر مرتبه كه يك بسته اطلاعاتی از يك روتر عبور می يابد به آن hop گفته می شود. مسيری كه دارای تعداد hop كمتری به شبكه مورد نظر باشد به عنوان بهترين مسير انتخاب خواهد شد . در واقع vector ، نشاندهنده مسير و يا جهت رسيدن به شبكه راه دور را مشخص می نمايد . پروتكل های RIP ( برگرفته شده از Routing Information Protocol ) و IGRP ( برگرفته شده از Interior Gateway Routing Protocol ) دو نمونه متداول از پروتكل های روتينگ Distance-vector می باشند .
الگوريتم های روتينگ Distance-Vector ، اطلاعات جداول روتينگ را بطور كامل برای روترهای همسايه ارسال تا آنها در ادامه اطلاعات دريافتی را با اطلاعات موجود در جداول روتينگ خود تركيب و دانش خود را در خصوص ارتباطات بين شبكه ای كامل نمايند .به روش فوق ، روتينگ مبتنی بر شايعه ( rumor ) گفته می شود چراكه روتر ، بهنگام سازی جدول روتينگ خود را بر اساس اطلاعات دريافتی از روتر همسايه انجام می دهد. در اين روش روتر به اطلاعات دريافتی در خصوص شبكه های راه دور اعتماد می نمايد بدون اين كه خود مستقيما" به اين نتايج رسيده باشد .
همانگونه كه اشاره گرديد ، RIP يك نمونه از پروتكل های روتينگ Distance-vector است كه برای تشخيص بهترين مسير به يك شبكه صرفا" از تعداد hop استفاده می نمايد . در صورتی كه RIP بيش از يك لينك را به يك شبكه مشابه و با تعداد hop برابر پيدا نمايد ، بطور اتوماتيك از load balancing گردشی بر روی هر يك از لينك ها استفاده می نمايد . پروتكل RIP قادر به انجام load balancing بر روی حداكثر شش خط با cost يكسان است .
نحوه آغاز به كار يك پروتكل Distance-vector
برای آشنائی با پروتكل های روتينگ Distance-vector لازم است در ابتدا با نحوه عملكرد آنها پس از آغاز فعاليت آشنا شويم . در شكل 1 ، وضعيت جدول روتينگ چهار روتر پس از راه اندازی نشان داده شده است . در جداول فوق صرفا" اطلاعات مربوط به شبكه هائی كه مستقيما" به هر يك از روترها متصل شده اند ، ذخيره شده است .
پس از آغاز به كار يك پروتكل روتينگ Distance-Vector بر روی هر يك از روترها ، جداول روتينگ با استفاده از اطلاعات مسيرهای جمع آوری شده توسط هر يك از روترهای همسايه بهنگام می گردند .
همانگونه كه در شكل 1 مشاهده می نمائيد ، در هر يك از جداول روتينگ صرفا" اطلاعات شبكه هائی كه مستقيما" به هر روتر متصل شده اند ، ذخيره شده است . هر روتر اطلاعات كامل جدول روتينگ خود را برای هر يك از اينترفيس های فعال ارسال می نمايد .
جدول روتينگ هر روتر شامل اطلاعاتی نظير شماره شبكه ، اينترفيس خروجی و تعداد hop به شبكه است . بدين ترتيب ، اطلاعات جدول روتينگ كامل و هر يك از آنها دانش لازم در رابطه با تمامی شبكه های موجود در ارتباطات بين شبكه ای را كسب می نمايد .
شكل 2 ، وضعيت فوق را كه به آن همگرائی (converge) گفته می شود نشان می دهد . پس از همگرائی روترها ، اطلاعات موجود در جداول روتينگ بين آنها ارسال نخواهد شد .
بديهی است مدت زمانی كه يك شبكه به همگرائی می رسد بسيار حائز اهميت بوده و كند بودن اين فرآيند می تواند پيامدهای نامطلوبی را برای شبكه به دنبال داشته باشد . يكی از مسائل در ارتباط با پروتكل RIP ، كند بودن زمان همگرائی آن است .
جدول روتينگ در هر روتر اطلاعاتی راجع به شماره شبكه راه دور ، اينترفيسی كه روتر از آن برای ارسال بسته های اطلاعاتی به شبكه استفاده می نمايد و تعداد hop و يا متريك به شبكه را نگهداری می نمايد .
حلقه های روتينگ ( Routing loops )
پروتكل های روتينگ Distance-Vector تغييرات ايجاد شده در ارتباطات بين شبكه ای را با انتشار مستمر اطلاعات بهنگام شده روتينگ به تمامی اينترفيس های فعال انجام می دهند .
در اين فرآيند تمامی اطلاعات موجود در جدول روتينگ منتشر می گردد. فرآيند فوق علاوه بر اشغال بخشی از پهنای باند لينك ارتباطی ، افزايش load پردازنده روتر را نيز به دنبال خواهد داشت . همچنين ، در صورتی كه يك شبكه با مشكل مواجه شود ، سرعت كند همگرائی پروتكل های روتينگ Distance-Vector می تواند پيامدهای منفی نظير جداول روتينگ متناقض و حلقه های روتينگ را به دنبال داشته باشد .
در پروتكل های روتينگ Distance-Vector همواره احتمال ايجاد حلقه های روتينگ وجود خواهد داشت چراكه هر روتر بطور همزمان بهنگام نمی گردد . برای آشنائی با نحوه ايجاد حلقه های روتينگ يك نمونه مثال را در شكل 3 بررسی می نمائيم .
فرض كنيد اينترفيس به شبكه شماره 5 با مشكل مواجه شود . تمامی روترها دانش خود را در رابطه با شبكه شماره 5 از طريق روتر E دريافت می نمايند . در جدول روتينگ روتر A يك مسير به شبكه شماره 5 از طريق روتر B وجود دارد .
