آموزش کامل شبکه از سطح مبتدی تا پیشرفته

Windows XP قابليت تبديل به HUB را دارد. (نرم افزاري) از طريق MAC Address ، مقصد را شناسايي مي کند. کابل ها حتماً بايد Cross باشند.

با استفاده از توپولوژي Mesh مي توان اين کار را انجام داد به اين صورت که اگر سه تا کامپيوتر داشته باشيم براي هرکدام بايد 2 تا کارت شبکه وصل کنيم با تعداد زيادي کابل.

کل کامپيوترهايي که قرار است باهم کارکنند بايد در پروتکل TCP/IP باشند چون Bridge در لايه دوم (Layer2)کار مي کند و نمي تواند نقش روتر را بازي کند.

با Bridge مي توان انواع توپولوژي هاي شبکه را به يکديگر متصل نمود و قابليت تبديل انواع پروتکل هاي اينترنت را به ديگر پروتکل ها دارد.

Connectionهايي که مي خواهيم در Bridge داخل شوند انتخاب > راست کليک کرده و Bridge مي کنيم. توجه داشته باشيد که همه بايد در يک Subnet قرار داشته باشند.

تغييراتي که رخ مي دهد: به راست کليک گزينه Remove اضافه شده و در Properties خبري از TCP/IP نيست و در Properties Network Bridge مي توانيم تنظيم کنيم. در اين حالت سرعت پايين مي آيد.

مي توان براي اين کار يک کارت Multiport هم گرفت.

از اونجایی که این روش امروزه استفاده نمیشه و کارایی هم نداره بیشتر از این توضیح نمیدم امروزه بیشتر از Bridge های سخت افزاری استفاده میشود.

آنچه در ادامه خواهید خواند...
Connection Loop Back (مجازي)

نحوه نصب:

Add Hardware wizard > yes > add New > Network > Microsoft > Loopbackadaptor

سيستم مبدأ گاهي از لحاظ Ping کردن مشکل دارد چون نمي داند بسته را به کدام پورت بفرستد براي اينکه تمام Connectionها را Bridge کرده است اما در سيستم هاي ديگر مي توان با يکديگر و حتي با سيستم Server ارتباط داشت.

براي Bridge کردن Laptopها: روي کامپيوتري که به عنوان Server درنظر گرفتيم کارت شبکه Wireless نصب کرده در اين حالت خود Connection Wireless ، Laptop را Bridge کرده و مي توان از آن استفاده کرد.

Protocol Bridge

براي ارتباط با شبکه Novel ، ويندوزي و يا هر پروتکل ديگر.

Local Connection Properties > Install > Protocol > NWLink IPX/SPX

تا اين مرحله باز نمي توان با پروتکل NWLink ارتباط برقرار کرد.

ابزار لازم براي کار با سيستم Novel نصب است اما کافي نيست.

براي ارتباط، Client Server را نصب مي کنيم.
درخواست ما در ويندوز از طريق اين سرويس مي رود به سيستم هاي پاسخ دهنده ي Novel
تنظيمات NWLink > Properties Client > Add

Routeable: يعني قابليت مسيردهي دارد. وقتي که Address وجود داشته باشد بحث روتر معني دارد.

Routing: زماني که Addressing داشته باشيم Routing مفهوم دارد.

سايز آدرس هايIP در NWlink ده بايت است.

6 بايت ثابت MAC

4 بايت متغير معادل netip است که Network Number نيز هست.

Network که براي NWLINKتنظيم مي کنيم 4 بايت اول آدرس را از ما مي پرسد بقيه را خودش پيدا مي کند.
بايد frame type و Network Number را تعيين کنيم تاNWLINK فعال شود.

Network Number چهار بايت که در کنار آن MAC است که خود OS تشخيص مي دهد و آن را کنارش اضافه مي کند

در مجموع 10 بايت مي شود.

Internal Network چهار بايت است 90٪ ميگذاريم همان 8 صفر باشد (hex) است.

در قسمت Frametype اگر کامپيوتر ناول که مي خواهد به XPوصل شود قبل از نسخه 4/12 باشد يعني بايد Frametype را 802.3 تنظيم کنيم ولي اگر خود آن و بعد از 4.12و 4.30و5 بود حتماً بايد روي 802.2 تنظيم شود.

Ethernet Types

802.2 Novel≥4.11
802.3 Novel<4.12

بقيه منقرض شدند

Auto Detect: اولين Frame که رسيد بين کدام است و از اين به بعد با آن کار کن اگر در شبکه هم ناول 4 وهم5 بود بايد تنظيم دوم و سوم کارکرد در registry انجام شود. زيرا در حالت عادي کار نمي کند و روش تنظيمات آن از طريق Help قابل دسترسي است.

بايد Network Number را بعد از تعيين Frametype از Admin ناول بپرسيم تا مانند Subnet آن آدرس دهي کنيم.

استفاده:
Install NWlink > fream 802.2
Unchecked TCP/IP (unbound)
Run > \\ System name
System name

نکات:

IP در پروتکل NWlink معني ندارد.

Unbourd به فرآيندي گفته مي شود که ما چندين پروتکل يا سرويس را با هم انتخاب نماييم.

براي ارتباط برقرار کردن باNWLINK از طريق روش نام کامپیوتر\\Run

از لحاظ بار کاري از TCP/IP خيلي سريع تر است اما مشکل آن اين است که بوسيله آن نمي توان به اينترنت وصل شد.

چگونه مي توان تست کرد دوتا ناول با هم ارتباط دارند يا نه؟
زماني که در يک شبکه پروتکل NWLINK وصل باشد در همه کارت شبکه ها اعمال مي شود. اگرتيک کنار هر پروتکل را برداريم آن را Unbound کرديم يعني آن را غيرفعال کرديم وليUnistall نکرديم و اين کار در هر کارت شبکه به صورت مجزا اعمال مي شود.

آنچه در ادامه خواهید خواند...
Installing & Managing Printers

ابتدا بعضی از مفاهیم رو برسی میکنیم!

نصب و راه اندازي در شبکه:

Printer: عبارت است از نرم افزار مديريت و تنظيم سرويس پرينت در يک کامپيوتر

Printer Server: کامپيوتري است که Printer اولين بار بر روي آن نصب مي شود.

Print Device: سخت افزار انجام عمل Print

Print Drivers: مجموعه فايل هايdll (فايل هاي سيستمي) و sys که عمل ترجمه فايل ها به زبان Device را انجام مي دهند. کامپيوتري قادر به ارسال پرينت است که درايور به روي آن نصب شده باشد.

Print Client: کامپيوتري است که job (فايلي که قرار است Print شود) براي Print Server مي فرستد.

Print port : واسط نرم افزاري يا سخت افزاري بين Print Device و Print Screen

Printing Scenario: سناریو یا توضیح عملکرد

1.حالت اول Stand Alone . يک سيستم هم Print Server هم Print Client است.

2.در Print Client ها بايد درايور Print نصب داشته باشند و Data را به Server مي فرستند ولي آن را ترجمه نمي کنند. تک تک کامپيوترها کار ترجمه را خودشان انجام مي دهند.

3.Device به صورت مستقيم به شبکه وصل است در اين حالت مي گوييم Print Device (يک Network Interface است). در اين حالت PS مشخص نداريم و روي تک تک سيستم ها بايد Driver نصب شود. واسط نرم افزاري دارد (Protocol) و مي گوييم TCP/IP Port تعداد کامپيوترها محدود و حجمjob بالا است. هيچ گونه ابزار مديريتي نداريم. نمي توانيم تعيين اولويت کنيم. اگر يک يا چند کامپيوتر از کار بيفتد در کار بقيه اختلال ايجاد نمي شود.

4.به لحاظ ساختار فيزيکي مشابه حالت سوم است که از طريق Network پرينت مي فرستند اما نه به صورت مستقيم بلکه به Server مي فرستند. (Dedicate Server)
در حالت سوم بايد Driver را به صورت تک تک روي تمام سيستم ها نصب کرد و از طريق Print Device ساده تر مي توان اين کار را انجام داد. اگر Client از کار بيفتاد مشکلي ايجاد نمي کند. براي تعداد محدود کامپيوترها و حجم بالاي Job اين روش توصيه مي شود. سرعتش بالا است. با استفاده از ابزار مديريتي مي توان تعيين کرد کدام IP اجازه پرينت دارد.
در حالت چهارم يک نقطه ي مرکزي داريم براي کنترل jobهاي Clientها و نصب درايور در اين روش خيلي راحت است.
واسط هاي سخت افزاري: LPT ,COM ,Infrared ,Bluetooth

مشکل: اگر در Server مشکلي پيش بيايد بقيه از کار مي افتد به اين حالت مي گوييم Single Point of Failure

راه حل: براي مثلاً 100 Client دو Server در نظر بگيريم که اگر يکي از Device ها از کار افتاد jobها را از طريق Server به Server ديگر بفرستد

ارامترهاي مهم براي انتخاب Print Server:

OS
RAM
Hard Disk

OS: به دو دليل مهم است

1) Support سيستم عامل هاي ديگر. اگر Client ما Novel باشد XP آن را ساپورت نمي کند.

2) تعداد Session ها را بايد Support کند مثلا 98 وME بيشتر از 10 تا يا حجم بالا را قبول نمي کنند.
نسخه سرور ويندوز همه Clientها را Support مي کند و بايد OS يک OS سرور باشد.

RAM : بالا براي دريافت و ارسال فايل ها برحسب نوع و سايز فايل ها

Hard disk : جهت دريافت و نگهداري موقت و ارسال مي بايست فضاي کافي داشته باشد.

نصب پرينتر :

ControlPanel > Printers and faxes > Add printer

A:
هرگاه خواستيد يک Printer روي يک PS نصب کنيم حتماً Local را انتخاب مي کنيم.
زماني که روي Client مي خواهيم Driver را از Server بگيريم، زمان نصب بايد Network را انتخاب کنيم.
B:
انتخاب Print Port
پورت USB را نمي شناسد و پورت ارتباطي بين ما و Print Server نرم افزاري است.

Printer > Open
jobهاي در منتظر در صف را نمايش مي دهد


تنظيمات در Server

Printer Properties > sharing

Sharename: فاصله نداشته باشد و بيش از 8 کاراکتر نباشد. نشان مي دهد اما در OS هاي ورژن پايي مشکل ايجاد مي کند.

روش هاي دريافت Driver بر روي سيستم هاي Client

Automatic Detection

UNC path

Add Printer Wizard

Internet Explorer wizard

Active Directory

Automatic: از Server خودش مي گيرد و نصب مي کند و همين گزينه را عنوان مي کند اين روش فقط براي XP است.

UNC Path: روي سيستم Server مي رويم و Printer Icon را پيدا کرده و وقتي Duble Click مي کنيم مي گويد نصب نيست. نصب کنم؟

Add Printer Wizard:

Tools > Folder Option > Automatically Search … > Unchecked
Instal printer > Add printer

Active Directory: براي اينکه روي هر OS درايور مخصوص به آن نصب کنيم.

1.روي هر سيستم به صورت دستي وارد مي کنيم که زياد خوب نيست.
2.داخل Additional Drivers گزينه Intel را تيک مي زنيم.

Properties > Sharing > Additional Drivers

در اين صورت ممکن است بعد از نصب درايور CD ويندوز را هم بخواهد.

Properties > Ports

Port ارتباطي نرم افزاري بين PS و Client است

P-S یعنی Print Server

نسبت به تمام Printerهايي که از سيستم هاي ديگر گرفته شده يک Port ايجاد مي کند. به درد Print Redirection مي خورد.

Print Redirection: اگر P-D در PS2 مشکل پيدا کند PS2 تمام job ها را به PS1 بفرستند. شرط آن است که مشکل از OS نباشد.

P-D یعنی Print Document

نکته:
بايد سخت افزارها با هم Compatible (سازگار) باشند.

Printing Pooling: مديريت چندين Printer مجزا از طريق يک Printer تقسيم Load Balancing (بالانس کار) به صورت مساوي تقسيم مي کند و مديريت اين تقسيم ها از دست ما خارج است خود OS اين کار را انجام مي دهد. وقتي اين گزينه انتخاب مي شود مي توان چند پورت را هم زمان انتخاب کرد.

Deviceهايي که روي Pool قرار مي گيرند از لحاظ فيزيکي بايد در يک منطقه باشد. زيرا در غير اين صورت کاربر در يک ساختمان چند طبقه به دنبال پرينت خود ساعت ها بايد جستجو کند.

درايورها بايد يکسان باشد و بايد آن ها را Enable کنيم.

Printer Properties > Color tab > Color Profile

Automatic
Manual

يک سري Color Profile در خود ويندوز است که امکان انتخاب دارند و امکان اينکه خودمان هم بتوانيم color Profileها را (نسبت رنگ ها) بسازيم هست اما حرفه اي است و در مصارف عادي نيازي به آن نداريم.

Security tab

تنظيمات Default بايد يادمان بماند. مثلاً

Administrator امکاناتش Print، Manage Print، Manage Document ، Cancel کردن Documentها.Full Control

Everyone فقط حق Print دارند.

PowerUser دومين گروه قدرتمند بعد از Adminها و تنظيمات آن مثل Admin است. Full Control

CreatorOwner Local System(عضويت در اين گروه ها توسط خود OS انجام مي شود) زماني که يک Job را Send مي کنيم به صورت خودکار عضو اين گروه مي شويم و وقتي عضو مي شويم مي توانيم Job خودمان را Manage کنيم.
اگر Every one را Deny کنيم ديگر هيچ کس نمي تواند دسترسي داشته باشد. چاره: اينکه اين گروه را حذف و به هر گروه و User که مي خواهيم Access Allow دهيم.

Device Setting Tab

نسبت به Deviceهاي مختلف Optionها فرق مي کند. پرينتر تشخيص مي دهد نسبت به سايز کاغذ و . . . کدام Tray اجرا شود.

Services tab براي پاک سازي کارتريج
Advanced تنظيم براي پرينت گرفتن دريک زمان مشخص
Always available هميشه در دسترس بودن
Available from در دسترس بودن پرينتر در اين زمان

روي خود Job ها هم مي توان زمان ارسال Print را تنظيم کرد.

Priority تنظيم اولويت پرينترها

اولويت ها در دو سطح بررسي مي شود:

Document Priority
Printer Priority

تنظيم اولويت در سطح Document: به صف Jobها مي رويم، روي job که مي خواهيم اولويت آن را تغيير دهيم Rightclick کرده و Properties و قسمت Priority اولويت آن را مشخص مي کنيم. (بالا مي بريم)

وقتي کار جاري Printer تمام شد به سراغ Document داراي اولويت بيشتر مي رود.

اگر بخواهيم يک گروهي هر موقع job فرستاد در اولويت باشد بايد اولويت Printer را عوض کنيم.

در اين حالت بايد براي Print Device دوPrinter تعريف کنيم و اولويت يکي از Printerها را بالا ببريم و آن را Permission مي دهيم به آن گروه (مثلاً Manage). هردو پرينتر job ها را به يک Device مي فرستد.

تنظيمات عمومي:

پرینتر رو انتخاب میکنیم و Right Click و Properties رو انتخاب میکنیم.

در Form tab مي توانيم يک Form با تنظيمات دلخواه بسازيم.

Port tab: شماي کلي از همه ي portهاي موجود و مورد استفاده توسط سيستم ها را نمايش مي دهد.

Driver tab: تمام Driverهاي Printerهاي نصب شده در اينجا ديده مي شود و فايل هاي سيستمي آن نگه داري مي شود و از اينجا مي توان حذف کرد. فايل هاي dll و sys

Advance tab:
محل نگه داري Spoolها
محل نگه داري پيش فرض(در فولدر ويندوز) اصلاً جاي خوبي نيست نه تنها به يک پارتيشن ديگر بلکه به يک Hard disk ديگر بايد منتقل شود.
اگر آدرس Spool را عوض کنيم تمام jobها بايد Resend شوند.
در قسمت Notify (پنجره اي که پيغام هاي پرينتر را در موقع پرينت گرفتن نمايش مي دهد)، Eventهاي رخ داده را نمايش مي دهد (Error, Warning, …)
اگر حجم فايل جهت پرينت بسيار بالا باشد بهتر است مسير آن ها را تغيير دهيم زيرا اگر حجم بوت پارتيشن پرشود Error هايي در Client فرستنده job ارسال مي شود.
Notify when … به User Sender پيغام مي دهد.
Notify Computer… براي اينکه به سيستم عامل خبر دهد که چه اتفاقي بيافتد و با اين گزينه User چيزي نمي بيند.

Compression
Encryption
Disk quota
Dynamic disk
Offline Files
Utilities

Data compression: فشرده سازي اطلاعات که در دنياي امروز با اهميت مي باشد. به نحوي که به هنگام ذخيره سازي فضايي کمتر از حد واقعي را استفاده مي کنند اما متن Data تغيير نمي کند. Data وارد يک الگوريتم مي شود و با الگوريتم هاي سيستم جايگزين مي شود.

زمان استفاده الگوريتم ها از همان الگوريتم هاي واقعي استفاده مي کند.

فشرده سازي به دو صورت انجام مي پذيرد:

:Third Party Application نرم افزارهاي جانبي مانند Winrar اين کار را انجام مي دهند. فايلي که ساخته مي شود هم با فايل Compress ويندوز و هم با فايل ساخته شده توسط نرم افزارهاي ديگر سازگار است.

File System: با راست کليک کردن روي يک جاي خالي روي صفحه در گزينه New ،Compressed(Zipped) نمايش داده مي شود.

تفاوت اين ها روي نوع فايلي است که ايجاد مي کند.

در اين قسمت مي نويسد Compression Folder ولي در حقيقت يک فايل مي سازد.

اگر نرم افزارهاي Compress نصب کرده باشيم و روي صفحه Rightclick کنيم و روي New برويم ديگر Compress (zip) را نمايش نمي دهد و اين گزينه حدود يک دهم حجم را کاهش مي دهد.

فايل هايي که زياد استفاده مي کنيم، Program File ها و BootPartition.

داده هايي که اطلاعات سيستمي هستند چون سيستم در loop مي افتد و فايل ها را جهت اجرا پيدا نمي کند و شايد مجبور به Reset شويم.

بعضي فايل ها در الگوريتم ذخيره سازي خود فايل Compress دارند. تمام نسخه هاي Multi Media و Office به جز فايل هاي wav و bmp

فايل هاي Email در نرم افزار Outlook، فايل هاي Office را Compress مي کنيم.

فايل هاي اجرايي هم Compress نمي شوند و فايل ها را نبايد 2بار Compressکنيم.

يک مشکل فايل هاي Compress شده: نمي توان فايل ها را Edit و يا Modify کرد. بايد بيرون کپي کنيم  Edit و Replace در داخل همان فولدر.

مشکل: اگر فايل Compress دست کسي بيافتد قابليت دسترسي به همه ي فايل هاي آن را دارد.

راه حل: روي فايل Compress يک Password مي گذاريم. براي از بين بردن داخل فايل Compress شده Rightclick مي کنيم و Remove pass را مي زنيم.

براي اينکه فايل هاي داخل آن هم قابل دسترسي نباشد يک فايل zip ديگر مي سازيم و اين را داخل فايل جديد قرار مي دهيم.

اگر سيستم عامل هم عوض شود و يا در پارتيشن FAT بروند و يا در cd ، Write شوند، قابل تبديل و دسترسي هستند و Compress باقي مي مانند. اما پيشنهاد مي شود قبل از تعويض OS پسورد را برداريد.

يکي از ويژگي هاي NTFS نسبت به FAT: اجازه ي compress مي دهد.
Rightclick folder > Properties > compress contents

يک صفت براي آن فولدر است و طبق قانون inherit (ارث بري) هر فايلي داخل آن قرار گيرد compress مي شود.

Apply Changes to this folder only
تغييرات تنها بر روي اين فولدر انجام شود.

Apply Changes to this folder, sub
هم اين فولدر و هم سابفولدرها و فايل هاي زير مجموعه اين فولدر compress شوند.

براي انجام اين تغييرات بايد Permission write داشته باشيم!

اگر يک فولدر compress شده داشته باشيم آن را داخل يک فلاپي، CD و ياDVD کپي کنيم به ما پيغام خالي نبودن فضا مي دهد و يک قسمتي را کپي کرده و بقيه را کپي نمي کند چون Data را uncompress کرده و حجم واقعي آن را در نظر مي گيرد در نتيجه نمي تواند عمل کپي را انجام دهد. زيرا در هنگام انتقال، خاصيت فشرده سازي خود را از دست مي دهد.

مي توان فقط يک تعداد خاص از فايل ها را Compress کنيم.

Data يا مي تواند Compress شود يا Encrypt هم زمان نمي تواند هر دو باشد مگر اينکه يک ZipFile را Encrypt کنيم چون يک تک فايل است.

اين کامند وضعيت Compress يا uncompressed بودن فايل ها را نمايش مي دهد.

اين کامند را مي توان فقط رويNTFS Partition اجرا کرد.
K:\Data> compact
درصد compress شدن فايل ها را با 0 و 1 نمايش مي دهد.

فايل هاي compress شده را با C نمايش مي دهد و اگر نشده باشند جاي خالي مي گذارد. و در نهايت يک آمار کلي از فايل را نمايش مي دهد.

Compact /c: با اين سوئيچ مي توانيم فايل را Compress کنيم.
Compact /u: با اين سوئيچ مي توانيم فايل را Uncompressed کنيم.

K:\Data> compact .txt/c فقط فايل هاي مورد نظر را فشرده مي کند.

نکات طلایی:

يک پارتيشن را هم مي توان Compress کرد در قسمت Properties آن فولدر تيک Compress را مي زنيم.

اگر يک فولدر Compress شده را به پارتيشن ديگر Move کنيم خاصيت Parent خود را به ارث مي برد مانند Permissionها عمل مي کند.

اگر يک فايل Compress شده با NTFS را در يک فولدر ديگر Copy کنيم و يا به يک پارتيشن ديگر ببريم خاصيت خود را از دست مي دهد ولي اگر Cut يا Move کنيم همان خاصيت را دارد.

اگر يک فايل را داخل يک فولدر Compress شده ببريم Compress مي شود و اگر Move ,Copy و يا به يک پارتيشن ديگر ببريم همان خاصيت خود را از parent به ارث مي برد.

اگر يک فولدر را که داخل آن تعدادي فايل است را Compress NTFS کنيم فقط Dataهايي که از آن به بعد وارد کنيم. Compress مي شود بقيه همان طوري باقي مي مانند.

براي Compress کردن حداقل به write Permission احتياج داريم.

رمزگذاري فقط روي پارتيشن NTFS قابل اجرا است. براي Security لازم است ولي بايد از آن به درستي استفاده شود.

پارامترهاي اصليcomponent

Data
Algorithm
Key

زماني که فايل باز مي شود خود OS ، listها و Accessها و Controller ها را بررسي مي کند تا بفهمد ما با کدام فايل ها مي توانيم کار کنيم.

تمام الگوريتم هاي encryption براي باز کردن فايل مورد نظر به کليد احتياج دارند که کليد مهم ترين بخش encryption است. کار کليد اين است که يک سري از بخش هاي الگوريتم را به صورت متغيير و يک سري ديگر را خالي مي گذارد که اين بخش ها توسط خود کليد پر مي شود. هر بار که کليد عوض مي شود نوع کار الگوريتم هم عوض مي شود.

EFS encrypting File System چیست؟
الگوريتم Microsoft است که روي NTFS کار مي کند.

کليد را خود OS همان زماني که مي خواهد فايل را encrypt کند به صورت random مي سازد.

Random key + Data + algorithm = يک ديتا عجيب و غريب و ناخوانا

Random key را بالاي فايل قرار مي دهد و زماني که فايل را باز مي کند از بالاي فايل آن را خوانده و به صورت يک فايل معمولي براي ما باز مي شود.

زماني که کاربر Login مي کند دوتا کليد برايش ساخته مي شود اين دو pair (زوج) هستند و uniq هستند و با همديگر match مي شوند.

Private key نزد هر کاربر باقي مي ماند چيزي که در شبکه منتقل مي شود فقط public key است.

از اين به بعد ما public key را به عنوان قفل و private key را به عنوان کليد (تنها کليدي که مي تواند قفل را باز کند) مي شناسيم.

هر فايلي که با public key آن User قفل شود فقط با private key همان User قابل مشاهده است.

با public key خود User، Random key، encryptرا انتخاب مي کند.
با داشتن Full Control Permission اگر key را نداشته باشيم نمي توانيم فايل encrypt شده را باز کنيم.

File > Properties > encrypt

زماني که تيک encrypt رامي زنيم و ok مي کنيم سوال مي پرسد که شامل فولدرها و subfolderها باشد يا فقط فايل ها؟ زماني که يک فايل را encrypt مي کنيم آن را رنگ سبز نمايش مي دهد و مي توان فايل را edit و save کرد. اگر فولدر را parent، encrypt کنيم خودمان هم نمي توانيم ببينيم. اگر يک فايل encrypt شده را مي خواهيم هم خودمان ببينيم هم يک User ديگر در قسمت Properties فايل مي رويم در قسمت detail چون فايل مال خودمان است مي توانيم add را زده و به User ديگر دسترسي بدهيم. زماني که دسترسي را مي دهيم کنار اسم User در قسمت view certificate، public key رانمايش مي دهد.

Private key را در هيچ کجا نمايش نمي دهد و در Profile User ساخته مي شود اگر پروفايل پاک شود ديگر نمي توان به فايل هاي encrypt شده دسترسي پيدا کرد بايد قبل از اين کار از پروفايل Backup بگيريم.

اگر User يک فايل را encrypt کند و بخواهيم Password آن را عوض کرده و به آن دسترسي پيدا کنيم باز هم نمي توانيم چون در هنگام reset کردن Password به ما هشدار مي دهد که بعد از اين کار ديگر به فايل هاي encrypt شده دسترسي نداريم

DRA Data recovery agent چیست؟

DRA کليد دوم يک فايل encrypt شده است علاوه بر key خودش از نظر Security يک کليد دوم هم براي فايل encrypt شده، ساخته مي شود. اين کار (policy) را بايد در ابتدا قبل از اين که Userها فايل هاي خود را encrypt کنند انجام دهيم.

تعريف DRA طي دو مرحله انجام مي پذيرد:

1-تعريف کليد Key Definication
2-استفاده از کليد Key use

براي تعريف کليد بايد از کامند Cipher استفاده کنيم.

K:\ > Users > Cipher

اجرا کردن اين کامند به تنهايي کار کامند Compact (وضعيت Encrypt شدن فايل ها ) را انجام مي دهد.

Cipher /d: فايل را از Encrypt در مي آورد.
Cipher /e: فايل را Encrypt مي کند.
Cipher /a: در حالت Default تمام فايل ها، فولدر به شمار مي آيند براي اينکه مشخص کنيم مي خواهيم يک فايل را Encrypt کنيم بايد از اين سوئيچ استفاده کنيم.

K:\>Users> cipher Admin.txt /d /a

تعريفDRA

cipher /r: k: \dra

K: درايو مورد نظر است

Dra: نام فايل است مي توانيم به دلخواه انتخاب کنيم ونيازي به پسوند ندارد.

زماني که اين کامند اجرا مي شود يک سوال مي پرسد کهبراي خود فايل هم مي خواهيم Password بگذاريم؟

بعد از اين کار دو فايل با پسوندهاي .CER و .PFX ساخته مي شود که اولي شامل publickey و دومي شامل همprivate key و هم publickey است.

تنظيمDRA

Administrative tools > Local Security policy > public key policy > encrypting File System > Right click >add Data recovery > next > insert puclic key > next > finish

Key را يک بار مي گيريم و از آن در جاهاي ديگر استفاده مي کنيم. در workgroup بايد روي تک تک کامپيوترها اعمال شود ولي در Domain يک بار از طريق Server انجام مي دهيم.

فايل PFX را در يک محل مطمئن نگه داري مي کنيم.

در جايي که فايل DRA را ساختيم مي رويم روي فايلي که پسوند آن PFX است راست کليک کرده و Install را مي زنيم و از ما براي نصب پسوردي را که در اجراي کامند cipher داديم اينجا مي زنيم. زماني که wizard تنظيم انجام شد بعد از يکبار Log off و Log in کردن در قسمت Properties فايل encrypt شده در قسمت detail نام DRA که ما ساختيم را نمايش مي دهد.

يکي از feature هاي NTFS نسبت به FAT است. با Disk Quota مي توان مديريت کرد که يک User به يک پارتيشن تا چه ظرفيتي دسترسي دارد و علاوه بر آن مي توان مشاهده و تصميم گيري را انجام داد. Disk Quota يک تنظيم Partition base است که روي فولدر نمي توان انجام داد. (البته در 2008 اين کار عملي است) زماني که يک User را روي يک Partition محدود مي کنيم اگر از آن پارتيشن Properties بگيريم فقط فضاي Quota را نمايش مي دهد.

نکات:
Quota را نمي توان براي گروه ها تنظيم کرد ولي براي Userها اين کار را مي توانيم انجام دهيم.
OS از Owner فايل مي فهمد کدام فايل به نام چه User ذخيره شده است.
اگرtab Quota در Properties پارتيشن وجود نداشته باشد آن پارتيشن NTFS نيست.
به User معمولي Quota نمايش داده نمي شود.


Partition Properties > Quota tab

2 مقدار را تیک میزنیم

Enable Quota Management
Deny disk space to User Exceeding Quota

با زدن اولين تيک Quota فعال مي شود.

اگر تيک دوم را نزنيم فقط به ما نمايش مي دهد که چه فضايي توسط چه User اشغال شده است.(Monitoring) با زدن اين تيک به User فضاي بيشتر از حد خود را نمي دهد.

در Optionهاي بعدي مقدار فضايي را که مي خواهيم به User را بدهيم مشخص مي کنيم و مي توان مشخص کرد بعد از پر شدن چه فضايي پيغام warning مشخص شود.

Quota entries: براي monitoring خوب است و وضعيت جاري Userها را نمايش مي دهد.

Accountهايي که نمايش داده نشده و فقط SID آن ها نمايش داده مي شود ممکن است يا آن ها را قبلا Delete کرديم يا ممکن کاربر OSهاي ديگر باشند.

علامت warning به اين معنا است که فضاي داده براي User پر شده است مي توان روي آن راست کليک کرده و از آنجا فضاي بيشتري به User بدهيم.

نکات:

افرادي در اين ليست نمايش داده مي شوند که حداقل يکبار روي آن پارتيشن فايل save کرده باشند.
براي add کردن يک User مي توان از منوي Quota اين کار را انجام داد. در اين قسمت گروه نمايش داده نمي شود.
پيغام above limit يعني فضاي خالي و امکان کپي وجود ندارد.
اگر Quota نبود مطمئن باشيد که Admin نيستيد.

زماني که يک storage داريم اولين کاري که مي کنيم پارتيشن بندي است.

Hard basic: زماني که مي خريم و پارتيشن بندي و فرمت و ... مي کنيم مي گوييم از متد basic استفاده مي کرديم.

انواعPartition

Primary
Extended

طبق قانون IBM روي Hard اگر بخواهيم primary Partition بسازيم نهايت تا 4 پارتيشن مي توان ساخته شود و اگر بخواهيم Extended روي آن بسازيم تنها يک Partition مي تواند Extended باشد.

دلايل پارتيشن بندي:

نصب بيش از يک OS

مديريت Dataها(disk quota)

هاردي مي تواند سيستم را boot کند که حداقل يک patition primary داشته باشد.

فضاهاي خالي باقي مانده زماني قابل استفاده است که به قطعات کوچکتر Logical drive تقسيم شود.

Logical drive ها مي توانند boot Partition باشند اما System Partition نمي توانند باشند.

زماني که از يک primary Partition استفاده مي کنيم و چند OS نصب مي کنيم تمام فايل هاي سيستمي در اين پارتيشن ذخيره مي شود و اگر بلايي سر آن بيايد ديگر نمي توانيم با OSهاي مابقي هم کار کنيم.

راه حل: چند پارتيشن primary ايجاد کنيم و به هر OS مي گوييم تمام فايل هاي boot خود را داخل درايو مربوط به خود بريزد.

اگر بيش از يک primary Partition داشته باشيم حتماً بايد يکي از پارتيشن ها Active باشد.

وقتي منوي PS را نشان مي دهد يعني يک primary داريم و يا يک Partition primary حاوي فايل هاي سيستمي دو OS مي باشد.

پارتيشن هاي بالاي 32 گيگابايت حتماً بايد NTFS و زير 2 يا FAT16 يا NTFS بين 4 تا 32 FAT يا NTFS

ذخيره سازي اطلاعات بر روي Hard بر روي sector ها است.

سايز استاندارد براي هر سکتور 512بايت است.

FAT File Allocation Table

تمام اطلاعات روي sector ها ذخيره مي شود. يک جدولي است که وضعيت و شماره سکتورها را ذخيره مي کند.

Cluster: تعداد سکتورهاي در کنار هم قرار گرفته و ابزار منطقي آدرس دهي جهت سهولت آدرس دهي است.( يعني جدول را کم حجم تر مي کند و فضاي cluster براي ذخيره سازي يک فايل استفاده مي شود.

واحد فيزيکي ذخيره سازي اطلاعات sector است.

واحد منطقي ذخيره سازي اطلاعات cluster است.
معايب: از فضاي clusterها براي ذخيره سازي يک فايل استفاده مي شود.
(واحد Logical براي ذخيره سازي cluster است)

FAT32 مجموعاً 29 فضا براي تقسيم بندي دارد که اگر مثلاً هر فضا 2کيلوبايت باشد حدود 40گيگابايت فضاي ذخيره سازي دارد.

زماني که مي خواهيم پارتيشن بندي کنيم مي توانيم سايز cluster را تغيير دهيم.

اگر سايز فايل ها کوچک باشد، cluster را کوچک درنظر مي گيريم و search زمان بر است.

اگر سايز فايل ها زياد باشد، cluster را بزرگتر درنظر مي گيريم و search راحت تر است.

اگر 5تا هارد ديسک 100GB را به کامپيوتر وصل کنيم و بخواهيم از آن ها به صورت basic استفاده کنيم کل هاردها را در قالب يک هارد نمايش مي دهد.

اگريک فضاي 1000G مي خواهيم به User بدهيم جهت ذخيره سازي، اگر اين فضا يک دفعه بسوزد تمامي اطلاعات را از دست مي دهيم.

مشکل: اگر بخواهيم با Hard به صورت basic برخورد کنيم اجازه نمي دهد که از قسمت هاي مختلف استفاده کنيد.


Dynamic disk(روش جديد براي ذخيره سازي اطلاعات)

به لحاظ سخت افزاري همان disk basic است. توسط OS آن را Upgrade مي کنيم و به Dynamic تبديل مي کنيم.

روي Hardهاي Dynamic تقسيم بندي ها به اسم volume است. در basic به اسم پارتيشن است.

5 نوع volume مي توانيم بسازيم 2 تا از آنها براي Server است و 3 تاي آنها مشترک است.

زماني که چند Hard روي سيستم است انتخاب مي کنيم که basic باشد يا dynamic.

مي توان از dynamic به basic برگردوند اما تمامي اطلاعات پاک مي شود.

نکته: HDV، feature است که از ويندوزهاي 2000 به بعد شناسايي مي شود. و اگر با ويندوز هاي ديگر استفاده کنيم شناسايي نمي شود.

اگر basic به Dynamic تبديل شود پارتيشن ها و درايوها به volume معادل تبديل مي شود ولي قبل از اينکار بهتر است از سيستم Backup بگيريم.

Volume ها را تنها با NTFS مي توان format کرد. در ويندوز 2000 مي توان با FAT فرمت کرد.

lap top ها dynamic را ساپورت نمي کنند چون بايد جزو Controllerهاي ثابت باشند.

زماني که dynamic disk داريم فقط از ويندوزهاي 2000 به بعد شناسايي مي شوند

Volume simple:

هاردها از شماره صفر شماره گذاري مي شوند. اين هارد که اولين هارد است، معادل primary ، simple volume ناميده مي شود.
فضاي آن از فضاي موجود بر روي فقط يک Hard تشکيل شده است.
مي تواند boot Partition باشند و روي آن ويندوز نصب کرد.
قابليت Extended دارند يعني مي توان سايز آن را اضافه کرد.(نه نياز به restart و نه نيازي به نرم افزار دارد) شرط آنکه Extend شود اولاًOS نباشد و در آن فضا UnAllowcated باشد، به درد Data درايوها مي خورد.
روي Hardهاي ديگر هم مي توان Extend کرد اما نتيجه اين مي شود که ديگر simple نيست.
از نظر OS همه هارد ها يکي هستند و هر کاري انجام مي شود روي کل هاردها اعمال مي شود.

Volume spanned:

از ترکيب فضاي خالي بر روي هارد dynamic حداقل 2 هارد و حداکثر 32GB.
زماني که وارد Manage مي شويم يک درايو letter مي بينيم که شامل فضاهاي خالي درايوهاي ديگر است. شرط آنکه Hard حتماً dynamic باشد.
قابل Extend و فضاي UnAllowcatedدارا است.
نمي توانند boot Partition باشد يعني OS نصب کرد.
بزرگترين مشکل اگر يک part از اين volume بسوزد کل Data ها (حتي اگر مربوط به درايوهاي ديگر باشد) از بين مي رود.
سيستم ذخيره سازي به ترتيب از Hardهاي اول شروع به پر کردن مي کند و one by one پيش مي رود.
Volume simple که روي يک هارد ديگر Extend مي شود به volume spanned تبديل مي شود.
نمي توان فضاي داده شده به يک پارتيشن را پس بگيريم.

Volume Stripped:

به لحاظ ساختاري spand volume ها هستند. تفاوت عمده: روي spannedها مي توان فضاهاي مختلف از Hardها را برداشت اما در spritها بايد فضايي که از هاردهاي مختلف برمي داريم هم سايز باشد.
نوشتن اطلاعات در sprit به صورت موازي است بر خلاف spanned براي سرعت بيشتر.
بسته هاي 64k مي سازد و هر بسته را به صورت موازي در Hardهاي مختلف ذخيره مي کند (داخل Cell )به لحاظ سرعت کاري و performance از همه بهتر و سريع تر است.
قابل Extend نيستند به لحاظ الگوريتم آن ها. در اصطلاح extndable نيست.
نمي توانند boot Partition باشند. زيرا OS بايد بالا بيايد تا بتواند اين volumeها را بشناسد

بخش پایین ليست پارتيشن ها به همراه مشخصات آنها است.

Computer Management > storage > disk Management

قسمت عملي:

Unallocated (آماده نيست)

در این حالت 2 کار زیر را انجام میدیم

Action menu > refresh
ReScan disk

1.با Refresh کردن اطلاعات نرم افزار و Tableها را Refresh مي کند و اگر هاردي را اضافه کرده باشيم بايد اين کار را انجام دهيم.

2.زماني که يک پورت را عوض مي کنيم (براي اسکن کردن)

ممکن است يک رابطي مشکل پيدا کرده باشد و در يک زمان کوتاهي Hard را شناسايي نکند در اين زمان يک علامت ضربدر (پيغام Missing) روي Disk نمايان مي شود. اولين کار اينکه از لحاظ سخت افزاري چک مي کنيم و بعد اين گزينه را مي زنيم تا دوباره چک کند.

شرايطي که بخواهيم يک درايو Basic Logical Drive را Extended نماييم:

1.هرگز نمي توان Boot يا System پارتيشن را Extend کرد.
2.درايوي که مي خواهيم Extend کنيم بايد با NTFS فرمت شود.
3.فضاي خالي بلافاصله پس از درايو مربوطه باشد.
4.اين کار فقط با Command انجام مي شود. (با نرم افزار Partition Magic هم مي توانيم اين کار را انجام دهيم)

Run > cmd > diskpart(وارد محيط خود مي شود.)

تمام کارهايي که با Interface مي توان انجام داد با اين command هم مي توان انجام داد.

دیدن لیست دیسک ها

در CMD میزنیم diskpart سپس در خط فرمانی که به شکل زیر است فقط میزنیم list disk با تایپ کلمه help میتونیم لیست تمام دستورات رو مشاهده کنیم.

Diskpart> List disk

نکات مهم:

Extended را هم جزء پارتيشن ها حساب مي کند و به آن شماره مي دهد.

پارتيشن ها از شماره يک و هاردها از شماره صفر شماره گذاري مي شوند.

اگر روي Primary راست کليک کنيم Mark Partition Active ، Gray out است به اين دليل که اگر چندتا Primary داشته باشيم يکي از آن ها Active خواهد بود.

GPT ساختار Table است که Data را داخل آن مي نويسد و يک Master table است.

براي Extend کردن درايو اول Select Partition مي کنيم بعد Extend size =size by Byte

بدون اينکه OS بالا بيايد و بخواهيم Active primary را تغيير بدهيم.

سوال:

اگر فضايي که براي ما اختصاص يافته پر شد چه باید کرد؟

جواب:

i.1ز فايل هاي Admin استفاده مي کنيم و Owner آن مي شويم.

2.فايل ها را پاک مي کنيم.

3.مي رويم و User را پاک مي کنيم که پيغام مي دهد مطمئني و yes و تمام فايل هايي را که Owner آن همان User است را ليست مي کند که مي توان آن را delete کرد ولي بهتر است از اطلاعات آن شخصاً اول Backup گرفته شود.

4.انتقال به يک پارتيشن ديگر.

پارتیشن مورد نظر رو انتخاب میکنیم سپس Right Click میکنیم Properties رو انتخاب کرده و به تب Tools میرویم و Defragmant را انتخاب میکنیم.

Disk Defragmentation: مرتب نبودن اطلاعات در هارد ممکن است باعث هدر رفتن فضاي هارد شود و با اين گزينه مي توانيم اطلاعات را سري و مرتب کنيم.

زمان reset شدن کامپيوتر اطلاعات از بين نمي رود زيرا اول اطلاعات را به محل جديد کپي کرده و بعد از محل قبلي پاک مي کند.

Analyze Option: وضعيت جاري سيستم را بررسي و گزارش مي دهد. وقتي report مي گيريم به ما مي گويد که نياز به defragment هست يا نه و در قسمت پايين نام فايل هايي که Scan کرده را نشان م دهد.

رنگ سبز: در زمان difrag نبايد جابه جا شوند.(سيستمي هستند)
رنگ قرمز: deftag شده است.
رنگ آبي : سري اطلاعاتي که پشت سر هم قرار گرفته اند.

زماني انجام مي دهيم که کاري روي سيستم انجام نمي شود (Read, write) معمولاً ساعات غير اداري.

Disk cleanup: پارتيشن مورد نظر را Scan ، نمايش و پاک مي کند. Tempها و cookiها و .... . سريع ترين و کم هزينه ترين ابزار مديريت سيستم است.

گزينه view File نشان مي دهد که چه چيزهايي را پاک مي کند.
کامند check disk يا Scan disk (into 98)

زماني که يک هارد را از dynamic به basic يا يک پارتيشن را از NTFS به FAT مي خواهيم تبديل کنيم خطا مي دهد.

اين کامند در سه مرحله ديسک را چک مي کند و درNTFS کاربرد دارد.
Chkdsk /F
/f تمام مشکلات را Repair مي کند.

از نظر لغوي به مفهوم حسابرسي است. بررسي مجموعه اتفاقاتي که در يک زمينه خاص در سيستم هاي secuire رخ مي دهد.
يکي از مهم ترين featureها فرآيند auditing است که در NTFS قابل استفاده است.

Auditing يک سرويس سيستم عامل است. هر OS فرآيند auditing را به شکل built-in ساپورت مي کند.اتفاقات مختلف توسط Userهاي مختلف را Log(گزارش) مي گيرد.

هدف آن اجازه يا Permission نيست فقط براي report گرفتن است.(provide report) مشخص مي کند يک event خاص، توسط چه کسي و چرا اتفاق افتاده است.

Audit policy کدام فرآيند در نظر من است که از آن گزارش تهيه کند؟
Audit events بعد از اعمال مرحله قبل از آن به بعد گزارش را نمايش دهد.

پياده سازي Auditing به دو شکل دائم و موقت انجام مي گيرد. اغلب در کامپيوترهايي که اطلاعات آن ها کم ارزش تر هستند audit را به صورت موقت اعمال مي کنيم. اگر Audit را به صورت دائم داشته باشيم يک سري بار منفي در سيستم مي گذارد ولي در عوض پيگيري بروز مشکل، آسان تر مي شود.

تمام گزارشات در Event همان جايي که خطا رخ داده ذخيره مي شود. (در شبکه workgroup زياد کاربرد ندارد ولي در Domain کاربرد دارد.)

برای رفتن به قسمت Audit در Run تایپ میکنیم gpedit.msc در منوی Computer Configuration قسمت windows setting و بعد Security Setting و بعد Local Policy و در آخر Audit Policy را باز میکنیم که دز پنجره سمت راست مقادیر را میبینیم و به برسی هر کدام خواهیم پرداخت.

در حالت Default هيچ Log انجام نمي شود.

Audit Account Logon Events

در Domain کار مي کند و اگر در Workgroup تنظيم کنيم کار نمي کند.

Audit Account Management

هر آنچه Action در کامپيوتر در زمينه Account رخ مي دهد را نمايش مي دهد به اين معنا که هر کاري انجام مي دهيم در Local Users and group در اين قسمت ثبت مي شود. زماني که روي اين گزينه Double click کنيم مي توانيم تعيين کنيم که اگر event موفقيت آميز (success) بود آن را نمايش دهد يا اگر error داشت(faile) يا هردو.

Audit directory Service

Audit Logon events

از Logon و Logoff شدن به شکلLocal گزارش تهيه مي کند. در اينجا مي توانيم ببينيم که آخرين نفري که قبل از ما Logon شده چه کسي و چه زماني بوده است.

Audit object Access

پرکاربردترين و پربارترين Audit است. جهت مديريت و مشاهده دسترسيUserها به objectهاي مختلف است. منظور از objectها همان فولدر، فايل، پرينتر و registery است. در اينجا به دليل حجم زياد فايل ها بايد مشخص کنيم کدام object مدنظر ما است. تنها Option است که نياز به دو تنظيم دارد.

Audit policy Change

تمام تغييراتي که در همين consol انجام مي شود را نمايش مي دهد.براي پيگيري خوب است.

Audit privilege use

نمايش يک User براي استفاده از حق اضافه خود. يعني همان حقي که قبلاً در قسمتpolicy به آن داديم. به عنوان مثال به User اجازه تغيير ساعت سيستم را داده ايم.

Audit process tracking

براي برنامه نويسان و در Domainکاربرد دارد. زماني که OS خط به خط برنامه را مي خواند خروجي و errorهاي برنامه را در اين قسمت نمايش مي دهد.

Audit System events

آخرين باري که سيستم hang ، روشن و restart (اتفاقات کلي) شد را نمايش مي دهد.

مشاهده Log ها

برای دیدن log ها میتونیم به مسیر زیر بریم!

Administrator tools > event viewer

Application
Security
System

در event Log تمام فرآيندها اعم از کليک کردن، انتخاب کردن يک object و ...را علاوه بر کارهاي ديگر ثبت مي گردد. (هر سيستمي مستقل Log خودش را مي نويسد.)

در event يک شماره نمايش داده مي شودکه کد آن error است و مي توان از سايت Microsoft آن را search کرد.

فعال کردن audit object

Folder Properties > Security tab > Advance > auditing tab > add

در اين قسمت مي توان يک User خاص و يا يک group را add کرد. در مرحله بعد بايد مشخص کنيم group چه کارهايي را انجام داد سيستم Log بگيرد.

محتويات event را به هيچ عنوان نمي توان تغيير داد.

Application

اتفاقاتي که توسط نرم افزارهاي مختلف رخ مي دهد را نمايش مي دهد. Error و يا warning برنامه و يا اتفاقاتي که موجب شده برنامه اشکال پيدا کرده و يا hang کند در اين قسمت ثبت مي شود. در سه category نمايش داده مي شود:
Error: در اسرع وقت بايد به صورت force حل شود.
Information : زماني که سيستم سالم باشد اين پيغام نمايش داده مي شود.
Warning : بايد سريعاً بررسي و مشکل حل شود.

Security

زماني که سرويس auditing را فعال کرده باشيم Logها را به صورتsuccess و fail نمايش مي دهد.

System

از سرويس هاي خود سيستم عامل است. تمام اتفاقاتي که در خود OS رخ مي دهد مانند confilingها، errorها، مديريت بر روي هاردها و ... را نمايش مي دهد.

موارد مورد بررسي در زمان Back up

1.از چه اطلاعاتي مي خواهيم Back up بگيريم؟ (از تمام اطلاعات مي توان Back up گرفت)

2.Back up media چيست؟ (ابزار ذخيره سازي) دو ابزار داريم: Deviceها و فايل.

3.با استفاده از TempDriveها مي توان اين کار را انجام داد که هم ارزان و هم سرعت بالايي دارند و همچنين چندين بار مي توان از آن ها استفاده کرد.

4.Back up tools: مي توان از نرم افزارهاي جانبي براي اين کار استفاده کرد.

5.Back up type: در چه بازه هاي زماني، با چه ترتيبي و از چه اطلاعاتي Back up گرفته شود.

6.Restore Back up : بازيابي اطلاعات Back up گرفته شده در صورت از بين رفتن اطلاعات.

هدف از گرفتن Backup برگرداندن اطلاعات Lost شده است.

Backup را در محلي غير از محل Data اصلي قرار مي دهيم.

تفاوت بين Backup و Copy

1.براي Back up قابليت زمان بندي وجود دارد اما در copy اين امکان وجود ندارد.
2.در Back up از خصوصيات اطلاعات (Permissions) هم کپي گرفته مي شود.
3.در Back up مسير اطلاعات هم کپي مي کند و نياز به حفظ مسير فايل ها نيست.
4.از فايل هاي lock هم کپي مي گيرد. اما در copy اين امکان وجود ندارد.

Back up type

Normal
Copy
Differential
Incremental
Daily

1.زماني که از يک فولدر به صورت Normal، Back up مي گيريم، از تمامي فايل هاي داخل آن Back up گرفته و در آخراين گزينه را Uncheck مي کند.

2.در Copy هم از تمامي اطلاعات Back up گرفته و تفاوت آن با حالت Normal اين است که اين گزينه را Uncheck نمي کند.

3.تنها از فايل هايي Back up مي گيرد که اين Check را دارند و بعد از Back up اين تيک را بر نمي دارد.

4.تنها از فايل هايي Back up مي گيرد که اين Check را دارند و بعد از Back up اين تيک را بر مي دارد.

5.اين Back up هيچ کاري با Check ندارد و از فايل هايي Back up مي گيرد که زمان آخرين تغيير آنها با زمان Back up يکي باشد.

نرم افزار برای بکاپ گیری:

خود Microsoft دارای یک نرم افزار به نام ntbackup است که میتونه تمام نیاز های شما رو تامیین کنه اما نرم افزار های دیگری هم مثل Norton و Acronis هستند که به صورت حرفه ای تر عمل میکنند.

برای اجرای نرم افزار ntbackup کافیه تو run تایپ کنید ntbackup و سپس پنجره Wizard باز میشه که به راحتی میتونید باهاش کار کنید.

Introduction To Microsoft Windows Server

Network Operating Server NOS

OS

NOS همان OSهايي هستند که با قابليت هاي پيشرفته تر جهت کار در مجموعه هاي پيچيده مانند شبکه هاي کامپيوتري تعبيه شده اند و در OSهاي خانگي وجود ندارند و نيازي به آن ها نيست.

NOS در دو ورژن ارائه شده است:

Server Side
Client Side

NT New Technology: در دو ورژن Workstation و Server ارائه شده است و آخرين ورژن آن NT Server 6.0 است.


Windows 2003: اولين نسخه اي است که براي آن Client Side معرفي نشده است.

Windows 2003 version:

Windows Server 2003, Web Edition (32bit)
Windows Server 2003, Standard Edition (32bit)
Windows Server 2003, Enterprise Edition
Windows Server 2003, Data center Edition

ارائه بيش از يک نسخه توسط کمپاني به دلايل زير است:

Hardware Support
Service Support
Cost
Network Size

Network هاي مختلف نياز هاي ويژه و هزينه هاي خاص خود را دارند.

Windows Server 2003, Web Edition:

سرويسي دارد به نام IIS که اولين بار توسط اين کمپاني و با اين نام تهيه شد. زماني که نصب مي کنيم از آن به بعد سيستم مي تواند نقش Web Server را داشته باشد. در مواقعي که تعداد Siteها زياد باشد. اين نسخه براي اين ارائه شد که عملاً سرويس حرفه اي آن IIS بوده و مي تواند نقش Web Server را داشته باشد.
در اين نسخه با هزينه هاي جانبي ديگر درگير نمي شويم و قيمت آن پايين است و در زمان نصب ويندوز به طور خودکار IIS هم نصب مي شود.
ماکزيمم تا 4GB ، RAM را ساپورت مي کند.
بايد بررسي کنيم سيستم عامل هاي Server چه سخت افزار هايي را ساپورت مي کند. منظور از سخت افزار Processorها هستند مانند CPU و RAM
هيچ کدام از نسخه هاي Windows قابليت تبديل و Upgrade کردن به اين سرويس را ندارند.
از Session هاي File sharing ماکزيمم تا 10 Session را ساپورت مي کند (در اصطلاح CIFS براي برنامه نويسان کاربرد دارد.)


Windows Server 2003, Standard Edition:

در Networkهاي Small to Medium قابل استفاده است.(20 To 50 Client)
Maximum 4CPU و Maximum 4GB Ram را ساپورت مي کند.
تمام سرويس هاي زيرساختي يک شبکه را اين نسخه ساپورت (Handle) مي کند. (File Sharing، Routers و ...)
براي استفاده از هر سرويس اين نسخه بايد هزينه مجزا پرداخت کرد. اگر بخواهيم Terminal Sever را نصب کنيم به عنوان يک Application کار کند بايد هزينه جدا جهت راه اندازي پرداخت شود.


Windows Server 2003, Enterprise Edition:

سايز شبکه Medium to Large (250 To 850 Client)
تمام سرويس هاي زيرساختي را ساپورت مي کند + 4 سرويس خاص (Clustering و ... )
Maximum 8CPU و Maximum 32GB Ram را ساپورت مي کند.
Cash serverها که Cash در RAM است و جايي ذخيره نمي شود

Console Manager

جهت مديريت سرويس هاي مختلف در Serverهاي متفاوت.

نرم افزار Client به سرويس کامپيوتر است. در خواست برقراري ارتباط را مي دهد و Interface آن روي کامپيوتر ما نمايش داده مي شود. درخواست را به Server برده و Interface آن را به صورت مستقيم مي آورد. انگار که پشت خود همان Server است .

مزايا: روش Secure است. احتمال بروز خطا کم است در همه OSها قابل استفاده است. (XP, 2000, 2003)
معايب: نصب برنامه و يا اگر نصب شود کنسول ندارد. مشکل سخت افزاري و کم بودن Optionها.


Remote Desktop

تنظيمات از هر دو طرف بايد اعمال شود. (Server, Client) به دليل اينکه Server، Multiuser است و مي تواند چند User را ساپورت مي کند و همزمان بجز خودمان دو Session ديگر مي توانند وارد شوند بدون اينکه کامپيوتر آن ها Lock شود.

Remote Assistance

به دو شکل Invite و Offer کار مي کند.
يک Setting در مقصد بايد تنظيم شود اين کار را مي توان با Group Policy انجام داد:

System >Remote Assistance >Offer Assistance >Enable > Show > Add کاربرهايي را که مي خواهيم انتخاب مي کنيم.

در قسمت Offer Remote Help&Support ، IP آن کامپيوتري که مي خواهيم به صورت دعوت برويم را مي نويسيم. پيغامي داخل سيستم دعوت داده مي شود Username و Password را زده تا بتوان متصل شد.

نکته:

در این قسمت از آموزش آشنایی مختصری با سرویس Active Directory شرکت Microsoft پیدا میکنیم ولی این سرویس به حدی مهم و حیاتی است که ما در درسهای بعدی عنوانی رو داریم به نام خود این سرویس که به برسی جزییات کامل آن میپردازیم.

تعریف:

براي اولين بار متد مديريت شبکه در NT4 انجام شد. براي مثال يک واحد Sales تعريف کرده و کاربرها را به آن Join مي دهيم و تمام عضويت بر گروه ها را روي يکي از کامپيوترهاي مشخص تعريف مي کنيم. Username و Password در محل مرکزي چک شده و از آنجا اجازه دسترسي را مي گيرد. در اينصورت محدوديت اعضا داشتيم و بايد خانواده هاي مختلف را تعريف مي کرديم. در Domainهاي NT تمام ابزارهاي مديريتي شبکه تحت عنوان Directory Service کار مي کنند که معمولاً Conceptهاي مشتر کي دارند.

مديريت شبکه به دو صورت زير انجام مي گيرد:

Workgroup:
تعداد کامپيوترها کم، نوع OS مهم نيست، هر کامپيوتر هم Client است هم Server، بارکاري زياد و امنيت کم است.

Domain:
مجموعه کامپيوترهايي که تحت قوانين مشخص با هم کار مي کنند. امنيت بالا، متمرکز، حجم کار پايين، ريسک پذيري بالا، حتما يک OS Server وجود داشته باشد، سيستم ها يا Master يا Client و يا Server مي باشند. OSهاي خاص قابل استفاده مي باشند، محدوديت تعداد کامپيوتر و فضاي جغرافيايي نداريم، مي تواند nتا عضو داشته باشد.

در شبکه هاي Domain بايد از Active Directory استفاده کنيم. (مي توانيم هم Domain و هم Workgroup داشته باشيم) در Domain، LSD مفهوم ندارد و از SSD (Share Security Database) استفاده مي شود.

Domain يکSecurity Boundary است. به اين معنا که تمام تنظيمات در همان Domain ذخيره مي شود و اين تنظيمات از يک Domain به Domain ديگر منتقل نمي شود. در NT اگر مي خواستيم Domainها را به هم ربط دهيم بايد کار Trustرا انجام مي داديم به اين معنا که هر Domain را به Domain ديگري معرفي کنيم.(امنيت بالا و Performance کاهش مي يابد.)

Directory Services و Active Directory از ويندوز 2000 به بعد ارائه شد. در ويندوز 2000 سرويس ها را به سرويس اينترنت نزديک کرد که موجب سهولت کار براي Admin مي شود. تنها سرويسي است که قابل مقايسه با سرويس هاي ديگر نيست و بستر امنيتي بالايي دارد.

تمام سرويس هاي حرفه اي با Active Directory کار مي کنند و اکثر سرويس ها مانند ISA و ... فقط روي Active Directory نصب شده و کار مي کنند.

Domain Name:

Domain Nameها Single Label و Flat Mode (تک قسمتي يا تک بخشي) هستند. يک اسم منحصربفرد براي Join شدن سيستم به آن مي باشد.

در Active Directory استانداردهاي Internet پياده سازي شده است حتما بايد دو قسمتي باشند
با متد: A.B مانند: Company.net

NetBIOS name 15+1کاراکتر و unique و اجباري است و در Registry ذخيره مي شود

هر کامپيوتر دو اسم دارد:

NetBIOS name و FQDN

FQDN Fully Qualified Domain Name

اسم واجدالشرايط است که از فرمول روبرو تبعيت مي کند:Computername.Domainname
اسامي چند قسمتي هستند. Hierarchical سلسله

يک سيستم مي تواند n تا FQDN داشته باشد.
طول آن 255 کاراکتر داشته باشد.
مجازي هستند و در Registry ذخيره نمي شود.

Active Directory دارای 2 جز اصلی است

Logical
Physical

Logical
ساختار AD جز Domain است. سرويس AD مجموعه Domainهايي است که با هم در ارتباط هستند. زماني که اولين Domain در شبکه ساخته مي شود عملاً سرويس AD هم همانجا نصب مي شود. براي امنيت و به علت Business و يا تغييرات فيزيکي در شبکه بيش از يک Domain ايجاد مي کنيم. Domainهاي ايجاد شده را Sub Domain مي ناميم.

هر Domain و Child آن را Tree مي گويند. Child Domain به عنوان بخشي از Domain Name نام Domain Parent را به ارث مي برد. به حالت Continues است به اين معنا که اسم Parent بايد در ادامه نام خودش بيايد. مانند: West.Company.Net و به مجموعه Treeها Forest گفته مي شود.

يک Forest را با اسم اولين Domainمي شناسيم. اسم اولين Domain نام آن Forest است.

اولين Domain در AD :

تمام قابليت هاي Domain را دارد.
Tree Root خودش است.
Forest Root خودش است.

برخي از تنظيمات بايد داخل آن Domain بماند ولي از برخي تنظيمات بايد تمام Domainهاي آن Forest باخبر شوند.
هر User مي تواند روي هر کامپيوتر در شبکه به هر Domain برود. (Account و Domain در فاصله دور از هم قرار دارند.)
مي توان يک Domain را از داخل شرکت به Domain بيرون از شرکت متصل کرد و به آن Permission بدهيم.
AD توانايي ارتباط برقرار کردن با Novel را دارد.

Physical

Domain Controller: کامپيوترهاي Server که روي آن ها AD نصب مي شود را Domain Controller مي گويند.

DCها وکلاي سرويس هاي AD در Domainهاي مختلف هستند. هر Domain حداقل يک DC نياز دارد. (DC، Domain را اجرا مي کند.)
به طور کل هر Domain براي اينکه ايجاد شود احتياج به يک DC دارد. تمام سيستم امنيتي، مديريتي، کاري و اطلاعاتي ساختار AD روي DC انجام مي گيرد. DCابزار کاري AD است. DCها در هر Domain بايد Secureترين کامپيوترها باشند چون Security Providerها خود DCها هستند. زماني که يک تک DC دچار مشکل شود در آن صورت Domain هم از کار مي افتد. در اينصورت بايد حداقل براي هر Domain دو DC بگذاريم. اين دو DC از لحاظ Database کوچکترين تفاوتي با هم ندارند. به محض اينکه دومين DC نصب مي شود همزمان شروع به کار مي کنند. هر تغييري در هر DC انجام شود در بقيه هم اعمال مي شود.(Multimaster)

هيچ تفاوتي بين DC ها وجود ندارد هر دو Fully Functional در Domain کار مي کند.

DCها از لحاظ امنيتي حتماً بايد در NTFS Partition قرار بگيرند و هرگز در DC نرم افزارهاي جانبي نصب نکنيم. در DC صفحه Web باز نمي شود. سرويس هاي ديگر را روي آن نصب نمي کنيم وکارهايي از قبيل Upgrade ,Uninstallو ... را روي آن انجام نمي دهيم. Access به DC بايد محدود بوده و آن را از لحاظ فيزيکي در جاي امن و يا داخل يک Rack قرار بدهيم.

تنها سرويسي که مجاز هستيم روي DC نصب کنيم سرويس DNS است.

احتياجي نيست که روي DC سخت افزار پيشرفته اي قرار داشته باشد ولي بايد براي آن Recovery Optionهاي خوبي در نظر گرفت.

انتخاب تعداد DC ها بستگي به Domain و Site(Location جغرافيايي) آن دارد.

DC Upgrade: 2000 > 2003 >2008

شرط راه اندازي Active Directory:

Name Resolution: فرآيند تبديل اسم به IP. بايد تبديل اسم به IP را در يک سرويس مانند DNS قرار دهيم ، چون حفظ کردن IP مشکل است.

به طور کل AD بدون DNS کار نمي کند. اگر DNS را نداشتيم يا بايد آن را دستي تنظيم کنيم که کار مشکلي است و يا در هنگام نصب AD مي پرسد که DNS را نصب کند يا نه.

قبل از نصب بايد يک سري تنظيمات را مانند Ipconfig انجام دهيم تا مطمئن شويم IP داشته باشيم.

Run > dcpromo > Domain Con…. Or Additional

اگر براي اولين بار است که نصب مي کنيم، گزينه اول را مي زنيم

Forest,Tree,Child > DNS

سوال مي پرسد که آيا داريد يا نصب کنم؟

NetBIOS name

محل نگهداري ديتاها که حالت پيش فرض

زماني که کارت شبکه Unplug باشد DC نصب نمي شود.
حتمًا بايد نصب را روي NTFS Partition انجام دهيم.
بعد از نصب AD مي توان نام کامپيوتر را تغيير داد.

Domain
مجموعه کامپيوترهايي که تحت قوانين مشخص کار مي کنند.

مراحل کار با Domain

1.ايجاد DC
Join.2 به Domain

تغييرات ايجاد شده:

در پنجره log on وقتي Option را انتخاب مي کنيم يک باکس Log on to به وجود مي آيد که نام Domain را مي توانيم انتخاب کنيم.

در دی سی Log in کردن مفهومي ندارد.
Local Log on ، User name & Password را روي خود سيستم چک مي کند اما Domain در DC چک مي کند.(Authentication)

بعد از نصب Active Directory سه کنسول:

Active Directory Domain And Trusts
Active Directory Sites And Service
•Active Directory User And Computer

ايجاد مي شوند وسرويس DNS هم نصب مي شود.

در Computer Management ديگر از Local Users & Groups ديده نمي شود و همه به Active Directory منتقل شده است.
روي سيستم Admin يک فولدر به نام sysvol ايجاد مي شود که محل نگه داري فايل هاي تبادل DC است. (اطلاعاتي که قرار است تکرار يا Replicate شوند.)
براي از بين بردن DC دوباره بايد کامند dcpromo را اجرا کنيم و سيستم را از حالت DC Mode در بياوريم.

تغيير نام و عضويت در Domain

My Computer Properties > Computer Name > Change Name & Change Workgroup To Domain > Insert Domain Name

اگر Join نشد و پيغام داد به اين معني است که در Account Properties > TCP/IP properties فيلد DNS خالي است.

براي Join کردن کامپيوتر XP هم بايد سرويس DNS داشته باشيم. چون بايد از اين طريق DC را پيدا کرده و يک IP از آن بگير تا اجازه ورود را بدهد.

عضويت DC در Domain قابل تغيير نيست چون خود آن Domain را ايجاد کرده است.

Full Computer Name = Net Bios Name + Computer Name

Computer Account:
در Domain براي سيستم هايي که Join مي شوند ساخته مي شود.

نکته:
تنها افرادي مي توانند سيستمي را عضو Domain کنند که عضو گروه Domain Admin باشند. در زمان زدن OK بعد از وارد کردن نام Domain از ما Username و Password مي پرسد تا با DC چک کند.

روش کار:
Domain درخواست را به DNS مي فرستد که DC هاي عضو Domain را معرفي کند و بعد از معرفي به DC مورد نظر درخواست مي فرستد.

کارهايي که بايد انجام داد:

Network Connection Properties > TCP/IP Properties > Insert IP DNS >
Computer Name > Change Name & Change Workgroup To Domain > Alt + Ctrl + Del

در Log In Page اگر Domain را انتخاب کنيم يک Profile جديد ساخته مي شود.

Accountهايي که Join به Domain مي شوند اسم و IP آن ها به شکل خودکار در سرويس DNS ثبت مي شود.

زماني که يک Server را عضو Domain مي کنيم Member Server نام دارد ولي قبل از Join ، Stand Alone نام داشت.

در ادامه یه فیلم آموزشی قرار دادم که روش join کردن یه یوزر رو یه Domain آموزش میده در پست قبلی با ساختن domain و dns آشنا شدین برای اینکه این فیلم رو بهتر متوجه بسید باید فیلم پست قبلی رو هم دیده باشید!

Active Directory Console

Built in

حاوي گروه هاي Default است که از Server به Active Directory منتقل شده اند.

Computers

بخش پيش فرض براي ساخت Account هاي کامپيوتر.

Domain Controller

حاوي Account کامپيوترهاي DC و يک سري گروه هاي سيستمي AD است و شکل فولدر آن فرق مي کنند. به اين بخش OU مي گوييم و آيکن OU ها به شکل خاصي است و به بقيه Container مي گوييم.

Container ها را نمي توان ايجاد و پاک کرد حتي نمي توان روي آن ها Group Policy تعريف کرد.

Foreign Security Principals
Users

برخي از Object هايي که مي توان ساخت را در اين قسمت نمايش مي دهد.

Domain Right Click > New

Organizational Unit OU: از طريق اين ابزار مي توان objectها را در AD مديريت و پياده سازي کرد. به طور مثال براي بخش IT يک OU ساخته و افراد مورد نظر را براي دسته بندي در اين قسمت قرار مي دهيم.

Object: به هر آنچه که بتوان در AD تعريف و نگه داري کرد مي گويند. (Domain، OU،Users ، Printers، Share Folder و....).

مزيت استفاده از OU

OUها دسته بندي هاي منطقي هستند:

1.Management Simplicity سهولت مديريت
2.Control Delegation وکالت دادن کنترل
3.Group Policy تخصيص ابزار هاي خاص به گروه ها

براي مثال افراد گروه حسابداري Control Panel را نبينند.

ساخت OU

Domain Right Click > New > Organizational Unit

انتقال objectها:

Object Right Click > 1. Move 2. Cut 3. Drag & Drop 4. With command

دو کامپيوتر هم نام نمي توانند در يک Domain ، Join شوند.

کامند Adminpak.msi

وقتي Console AD user & computer را نداريم آن را از طريق mmc ، add مي کنيم.

يا مي توان کامند Adminpack.msi را اجرا کرد که محل آن در فولدر system32 است.

اين کامند Consoleهاي مديريتي را نصب مي کند و در زمان نصب هيچ Console نبايد باز باشد چون نصب نمي شود.

از CD Source Server و يا از داخل فولدر System32 فايل Setup آن را مي توان اجرا کرد.

ترجيحاً در Domain يک Username و Password براي خودمان بسازيم و از Account اصلي Server استفاده نکنيم.

Profile Types

Local
Roaming
Mandatory

Roaming:
در اين قسمت مي توان مسير ذخيره شدن Profile را تعيين کرد. زماني که user اولين بار Log In مي کند OS يک Profile به صورت local مي سازد در زمان log off يک کپي از profile روي شبکه مي گذارد.
اگر حجم profile ها زياد باشد روش Roaming منطقي نيست . (راه حل کلاس Active)

راه هاي پياده سازي Roaming

Configuration

Create &Share a Folder On a Server

فولدر حتماً بايد روي NTFS باشد و server هم مي تواند خود DC باشد. ترجيحاً DC نباشد و يک Server ديگر را در نظر بگيريم.

Set Account Property

Profile Path

در Profile Path بايد آدرس کامل فولدر Share شده را بدهيم . ترجيحاً IP مي دهيم. اگر بخواهيم اسم را ندهيم مي توانيم %username% در را بزنيم تا به طور خودکار تبديل به نام User بشود: \\192.168.100.100 \ Profile \ %Username% براي ديدن profile ساخته شده بايد يک بار Log off و Log in شود.

Log on script

برنامه هايي که مي خواهيم در زماني که User، Log in کرد اجرا شود براي مثال در زمان Log in، Firewall آن Off شود.

براي مديريت اکانت ها به شکل مشترک و اعمال يک سري کارها به طور مشترک بکار مي رود.

Local Groups

Built In
System Group

Domain Groups

Distribution Group
Security Group


1.روي اين گروه ها نمي توان Permission و Security اعمال کرد. مي توان Contactها و Userها را براي دسترسي Serverها دسته بندي کرد. مثلاً مي خواهيم Mail به تمامي اعضاي گروه بفرستيم.

2.مي توان Account اضافه کرد و Permission داد.

Group Scope Distribution & Security
A: Global
B: Domain Local
C: Universal

نکته مهم در استفاده از گروه ها:

1. هر گروه از کجا عضو مي گيرد ،
2. هر گروهي به کجا Permission مي دهد.

A: گروه هايي هستند که فقط از Domain خودشان عضو مي گيرند و به همه جا Permission مي دهد.
B: عکس Global است يعني از همه جا عضو مي گيرند و فقط به Domain خودشان Permission مي دهند.
C: از همه جا عضو مي گيرند و به همه جا Permission مي دهند.

گروه ها را بايد طوري تعريف کنيم که کمترين حجم کاري را داشته باشند.

قانون AGDLP:

قانون اول: نحوه ي کار در Active Directory تحت قانون AGDLP است. يعني Account را عضو Global و Global را عضو Domain Local کرده و به Domain Local ، Permission بدهيد.

قانون دوم: گروه هاي Global را جايي مي سازيم که Account داريم و Local را جايي که Resource داريم مي سازيم.
فقط يک جا مجاز هستيم که به Account، Permission دهيم، زماني که مي خواهيم آن را Deny کنيم.

گروه Universal تا جايي که ممکن است استفاده نشود. چون بين Domainها کار مي کند و بار اضافي روي Active Directory مي گذارد.

زماني که Groupها زياد و دسترسي به Domainهاي زيادي است بهترين انتخاب Universal است. اما user مستقيم عضو نمي شوند.

همواره User بايد عضو گروه Global باشد و بنا به نياز عضو گروه هاي Universal و يا Domain Local بشود.
Universalگروه هايي هستند که از2000 Active Directory به Domain اضافه شده اند.

زماني که گروه A عضو B مي شود اعضاي A را B بايد قبول کند و Permission گروهB را A بايد قبول کند.

عضويت گروه ها را در اصطلاح Group Nesting مي گويند.

در حالت Default، گروه ها Security و Global هستند و Universal غيرفعال است.

Server context menu > New > Group > Group name

در نام گروه ها نبايد از Space استفاده شود.

چرا بعضي از Optionها در AD غير فعال است؟ در AD2003 گزينه اي به نام Domain Functional Level (DFL) وجود دارد. DFL را مي توان در DC انجام دهيم ولي يک طرفه است به اين معني که ديگر قابل برگشت نيست. (در قسمت Help توضيح کامل در مورد DFL وجود دارد)

فقط در DFL2003 مي توان اسم OU را عوض کرد.

سطح کاري AD2003 چهار Level دارد:

Windows 2000 Mixed
Windows 2000 Native
Windows 2003 Server
Windows 2003 Interim

سطح کاري Domain را DC هاي آن مشخص مي کنند.

حالت Default آن Mixedاست. در اين Domain مي توانيم از OSهاي 2000 ويا NT استفاده کنيم. اگر در AD از ورژن هاي مختلف استفاده نکنيم سطح کاري آن پايين مي آيد و اگر چند DC مختلف داشته باشيم منطق مي گويد از زبان DC قديمي تر با آن صحبت کنيم تا بقيه DCها هم متوجه شوند. براي مثال اگر يک NT بين DCهاي 2003 , 2000 کار کند زبان هم را مي فهمند ولي خيلي از Featureهاي آن فعال نيست.

اگر سطح کاري DC را Raise (ارتقا) دهيم بعضي از Feature ها Gray out مي شود. مثلا اگر Server2003 را Set کنيم AD، DCهاي قبل از آن را قبول نمي کند.

Windows 2003 Interim يک Level کامل نيست. (مياني است) براي زماني است که NT به 2003 ، Convert مي شود.

Domain Right Click > Raise Domain Functional Level

Group Properties

Mail Server

مي توان به کل اعضا در گروه E-mail فرستاد.

Managed by tab

مي توان تعيين کرد چه افرادي تحت نظر چه کساني کار کنند.

Manager can update membership list

مي توانيم به آن شخص Permission دهيم تا افراد آن گروه را Update کند.

General

در اين قسمت مي توانيم Convert را انجام دهيم.

Group Conversion

فقط در يک حالت مي توان يک Group را به يک Group ديگر Convert کرد، در صورتي که از Security بخواهيم به Distribution اين کار انجام شود.اعضاي B را A بايد قبول کند و Permission گروهA را B بايد قبول کند.

Run > dsa.mcs
Dsadd group cn=new group, ou=groups, ou=sales, dc=cs2003, dc=com –secgroup yes –scop u –samidnewgroup

Samid براي نامگذاري قبل از 2000 بکار مي رود.
Dsmod group cn=new group, ou=groups, ou=sales, dc=cs2003, dc=com –secgroup yes –scop g –samidnewgroup

Netdom Command

براي مديريت Computer Accountها بکار مي رود و مي توان با اين کامند يک کامپيوتر را Join به Domain کرد
اين کامند به تنهايي کارنمي کند بايد مراحل زير را انجام دهيم:

Windows 2003 Source > Support > Tools > Sub tools

بعد از نصب فايل مورد نظر اگر کامند را به تنهايي اجرا کنيم syntax آن را نمايش مي دهد.

Netdom verify teacher.cs2003.com/ domain:cs2003.com


dcdiag Command
اين کامند براي خطايابي بکار مي رود. يکسري تست پيشفرض را روي DC انجام داده و در قالب يک فايل نمايش مي دهد. زماني اين کامند را اجرا مي کنيم که مشکلات شبکه از DC باشد.

nltest Command
تمام کارهايي که مي توانستيم در سه کنسول اصلي AD انجام دهيم با استفاده از اين کامند هم مي توانيم انجام دهيم.

replmon Command
يک Interface گرافيکي با تمام Object هاي Domain نمايش مي دهد.اگر AD خودمان را Add کنيم محتويات DC را برايمان نمايش مي دهد

ساختار شاخه اي جهت مديريت فولدرهاي Share شده در شبکه هاي بزرگ است. از 2000 شروع در 2003 extend (توسعه) يافت و در 2008 حرفه اي شد. زماني که در يک Network تعداد زيادي Server داريم

و روي هرکدام تعداد زيادي فايل share شده است در ساختار DFS يک Server را انتخاب کرده و DFS را روي آن اعمال مي کنيم.

يک فولدر را Share مي کنيم .به اين فولدر DFSroot گفته مي شود. داخل آن شروع به ساختن DFSlink مي کنيم.

DFSlink: Shortcut براي فولدرهاي Share شده که ارجاع مي دهد به محل Share شده در کامپيوترهاي مختلف و به User اطلاع مي دهيم که محل همه داده هاي شبکه داخل DFSroot است. تمام سيستم ها
در اين سيستم در ارتباط هستند و اگر روي يک DFSlink کليک شود به سيستمي که فولدر اصلي در آن است Link داده مي شود و اگر محل فولدر Share تغيير پيدا کند، مي توانيم Link آن فايل را به محل جديد Update کنيم.

آدرس ها از طريق DFS به فرد دريافت کننده داده مي شود و مي گويد Data در يک سيستم ديگر است و در کامپيوتر مقصد آن لينک Cache مي شود.

در دو Mode پياده سازي مي شود:

1.Stand alone

هم در workgroup و هم Domain مي توان پياده سازي کرد و روي کامپيوترهاي مقصد ذخيره مي شود.

2.Domain

فقط در Domain مي توان پياده سازي کرد که AD در آن مديريت داشته باشد (در اصطلاح Join به Domain شده باشند) و DFSrootهاي اين mode در AD ذخيره مي شود و همينکه در run اسم \\DomainName را بزنيم ما را به DFSroot مي برد.

يکي از Optionهاي منحصر به فرد Domain اين است که اگر زماني فولدر جديد مثلاً Game ساختيم و به دليل وجود فولدر Game قبلي مراجعه User به آن کم است خود AD ، User هاي مراجعه کننده به فولدر Game را به دو گروه تقسيم مي کند و به هر دو فولدر Game (هم جديد هم قديم) مي فرستد. (Load Balance)
DFS Link Replica: پياده سازي مشابه و اعمال تغييرات در فولدرهاي يکسان مي باشد.

راه اندازي DFS:

Administrative Tools > DFS > Right Click > New Root > DFS Server Name > Root Name > Connect > DFS Link > Folder To Share

اگر در انتخاب نوع DFS، Domain غيرفعال بود: يا Join به Domain نشديم و يا Local ، Login کرده ايم.
اسمي که داخل Folder To Share مي نويسيم مهم نيست و مي تواند هر اسمي باشد.
در Root Name اگر همه ي Clientها 2000 به بعد باشند مي توان از Space استفاده کرد.

نحوهي تنظيم:
Group Policy(gpedit.msc) > Computer Configuration > Windows Setting> Security Setting> Local Policy > Audit policy
در Workgroup تمام اين تنظيمات بايد تک تک روي تمام کامپيوترها اعمال شود.
زماني که Domain است نحوه تنظيم Local Policy تفاوت دارد.همه در سطح Domain اعمال مي شود.
مثلاً براي تنظيم اينکه روي تمام کامپيوترهاي شبکه يک Policy فعال شود سراغ Active Directory ميرويم و در سطح Domain يا OU اين کار را انجام ميدهيم.

Domain | OU properties
Group Policy Tab
New

به تنظيمات Default کاري نداريم و در اين قسمت Policy جديد خودمان را تعريف ميکنيم.

Object Access : …, Folders ,Printers

بعد از تغيير Auditها روي هر Client بايد يک gpupdate /force انجام دهيم.

گزارشاتي که Audit تهيه ميکند همه در همان سيستمي که Event رخ داده ذخيره ميشود. براي ديدن Logها به Event Viewer ميرويم که نسبت به XP ، Optionهاي آن بيشتر است.

Backup
از طريق command: ntbackup که help آن را در يک پنجره جديد باز ميکند.
در Control Panel در Schedule يک Task از Backup که تنظيم کرديم.
Ntbackup Backup
Restore
1. نميتوان کرد.
2.همه سوييچها را لزوماً نبايد همزمان استفاده کرد.
3.بعضي از سوييچها را نميتوان با هم استفاده کرد.
4.بعضي از سوييچها: دارند و بعضي ندارند.

مراحل کار:
Data را انتخاب کرده و از منوي Job گزينهي Save Selection (که به درد Command هم ميخورد) انتخاب ميکنيم.
بعد از ساخت يک مجموعه از Selectionها از منوي Job  New Select که در قسمتLoad Selection ميتوان Selectionهاي قبلي را آورد.

بعد کامند و Help: اگر System State ميخواهيد.
SNAP on, off/ معادل Shadow Copy که از فايلهاي باز Backup نگيرد. On ميگيرد و با Off نميگيرد.
/T ، /G با /a ميتوان استفاده کرد ولي همزمان نبايد با /p استفاده کرد.
Ntbackup > backup systemstate /f g:\backup.bkf
براي اينکه همين عمليات تحت يک فايل انجام شود در يک فايل text کپي کرده و save ميکنيم و پسوند آن را به bat تغيير داده و وقتي اجرا ميکنيم شروع به گرفتن backup ميکند.

Ntbackup backup@g:\newselect.bks /f g:\backupdata.bkf /m normal /snaphttp://ashiyane.org/forums/images/sm...linksmiley.gifff
زماني که از سيستم BackUp ميگيريم ديگر نميتوانيم آن را Restore کنيم براي حل اين مشکل چکار کنيم؟

Catalog
ليست و فهرست تمام فايلهايي که به برنامه داديم را تهيه ميکند و يک کپي از کاتالوگ بر روي هارد قرار ميدهد. سرعت دسترسي به اين کاتالوگ سريعتر است. براي آوردن Catalog File بروي قسمت File راست کليک کرده و Catalog File را ميزنيم. Header فايل را ميخواند تا کاتالوگ آن را بياورد و آدرس فايلهاي Backup را ميآورد تا ما انتخاب کنيم وآنها را Restore ميکنيم.

Original Location همان جاي قبلي بر ميگرداند.
Alternate Location در محلي که ما تعيين ميکنيم برميگرداند.
Single Folder فقط فايلها را برميگرداند. (سابفولدرها و محتويات آنها را بر نميگرداند.)
در Restore دادهها را طبق محل خودشان Mount ميکند

يکي از مهمترين سرويس ها و يکي از پرکاربردترين پروتکل هاي لايه Application ، Http است.ساختن Data و فرم دهي آن ها و بسته بندي براي ارسال از کارهاي Http است.کاربرد آن براي انتقال صفحات Hypertext (ابرمتن) و نمايش در يک صفحه User Friendly است که براي نمايش آن نياز به يک Website داريم که از لحاظ فني به چند مرحله تقسيم شده است:

1.Create Web Site

Running Web Site.2

Web Site : مجموعه اي است از صفحات Http است که از طريق Linkها با هم ارتباط دارند.

1.ساخت Web: صفحات Web يک آدرس Homepage دارند که از طريق آن مي توان به تمام صغحات Web دسترسي پيدا کرد. ابزارهاي مختلفي براي ايجاد آن وجود دارد. هم نرم افزارهاي Third Party داريم هم برنامه هايي که قسمت هايي را توسط کد ايجاد مي کنيم. مانند Visual Studio و HTML و Java و ...

2.Run کردن يعني کل برنامه را روي يک Web Server بگذاريم که به سيستم IIS مجهز باشد.
کار IIS: Queryهايي را که از Clientها فرستاده مي شوند را Http مي گيرد و Process مي کند و به Server مي دهد و پاسخ Server هم به Client مي فرستد.

سوکت: ترکيب IP و Port را سوکت مي گوييم.

Port: يک شماره منحصربفرد در سرويس است که به آن Port Number مي گوييم. مثلاً Port Number Http هشتاد (80) است.

IIS در حالت Default به تقاضاي پورت 8080(Http) گوش مي دهد مگر اينکه آن را تغيير دهيم.
http:\\192.168.100.100 يک بسته ساخته مي شود و به پورت 80 فرستاده مي شود که سايت را به عنوان جواب برمي گرداند تا زماني که يک سايت باشد مشکلي نيست. زماني که تعداد سايت ها بيشتر شود مشکل ارجاع دستور پديد مي آيد.
براي حل اين مشکل دو روش داريم يا اضافه کردن IP و با اضافه کردن Port.

روش اول اضافه کردن IP:

Manager > 100.100
Finance > 100.200
Training > 100.201

به هر سايت يک IP مي دهيم ولي Port Number ثابت باقي مي ماند.

معايب و مزايا:
زماني که از اين روش استفاده مي کنيم دستمان در Security باز است. با توجه به تعداد زياد سايت ها اگر اين روش را اعمال کنيم تاکنون IP ها تمام شده بود. عيب ديگر اينکه بايد شماره هر IP را بدانيم که در تعداد بالا غير ممکن است.


روش دوم اضافه کردن Port:

Manager > 80
Finance > 81
Training > 82

براي آدرس دهي در پورت 80 چون Default است همان آدرس معمولي را ميزنيم اما در آدرس هاي Finance و Training بايد در انتهاي آدرس شماره Port رابزنيم. 100.100:81 يا 100.100:82

معايب و مزايا:
بايد تمام portها را حفظ کنيم.
بهترين روش براي Security (تغيير موارد پيش فرض) است. يکي از کارهاي Web Setting Security اين است که پورت سايت را تغيير دهيم ولي به شکل عمومي چه Lan و چه Wan اصلاً توصيه نمي شود.

روش سوم ساخت Host header:
يعني بتوانيم با يک IP و يک Port تعداد زيادي سايت راه بيندازيم. براي اين کار IIS به شماره IP و Port درخواست نبايد نگاه کند بلکه به مشخصه سوم يعني Host Header را بررسي مي کند. به هر کدام از سايت ها اسم بدهد و اسامي مشخص در اينترنت نمايان کند.

www.Manager.net
www.Finance.org
www.Training.com

و به هر کدام Host Header هم مي گوييم.
زماني که آدرس تايپ مي شود بسته ساخته و فرستاده مي شود و فرم تقاضاي مشاهده Webpage توسط Client پر مي شود و در لايه ي پايين تر (Transport) براي Port Number ثبت مي شود.

Hosting: نگهداري، Load کردن و ارسال Homepage براي User بکار مي رود.

Destination IP: براي تبديل اسم به IP از سرويس DNS استفاده مي کند.
همه queryها روي يک port مي آيند.
تعداد سايتي که مي شود مي توان راه انداخت به امکانات فيزيکي، هزينه ساپورت آن و ... بستگي دارد.
دو سايت امکان ندارد داراي يک Host Header باشند چون Unique است.

مراحل کار:

به اسم هر سايت يک فولدر ساخته وارد يکي از فولدرها شده يک Text مي سازيم و تغيير نام مي دهيم به homepage.html.
ابتدا بايد سرويس IIS را نصب کنيم وتمام تنظيمات آن را در حالت Default بگذاريم.
فقط در Web Edition اين سرويس به صورت خودکار نصب است.
IIS اولين بار از روي Window NT نصب شد.

براي نصب:

Run > Appwiz.cpl > Windows Component > Application server (highlight) > IIS (cheked) > Install

زماني که IIS نصب مي شود در Boot Partition يک فولدر Inetpub ساخته مي شود و در Administrative Tools يک کنسول IIS اضافه مي شود.


داخل کنسول:

با قسمت Web Site کار مي کنيم که زماني که روي آن برويم يک Web به صورت Default، Start شده و يک سايت سيستمي است که Componentهاي بعدي زير اين Website ساخته مي شوند. مي توان آن را Stop و يا Disable کرد تا روي Websiteهاي ديگر تاثيري نگذارد.
براي چک کردن IIS، در IE آدرس IP سايت را مي زنيم که يک صفحه Under Construction نمايان مي شود به اين منظور که IIS نصب شده است.
بعد از Stop کردن روي Web Site راست کليک کرده و New Website

New Website wizard

نام Description مثلاً Managers
IP و Port وب سايت را مشخص مي کنيم.
آدرس Home Page را مي دهيم.
Permission را که به آن مي خواهيم بدهيم (Read, Write , Browse. Run, Execute) که در حالت Default فقط Read است.
براي سايت هاي static (سايت هايي که از آن نمي توان هيچ اطلاعاتي را گرفت) فقط read کافي است.
اگر IP را بزنيم خطاي Forbidden مي دهد. براي اينکه سايت را ببينيم بايد اسم فايل را هم بزنيم. (Homepage.html)

براي درست کردن آن :

Http://192.168.100.100/homepage.html > Forbidden (ممانعت شده، ممنوعه)
Web site properties > Document Tab > Add File

وقتي سايت هاي بعدي را با همين سوکت (IP+Port) مي سازيم به صورت خودکار Stop مي شود. راه حل اول: اينکه IP اضافه کرده و بعد IP سايت ها را عوض مي کنيم.
هر سايت يک Identification دارد که Web Server سايت را با آن مشخصه مي شناسد.
راه حل دوم : تغيير Port
راه حل سوم: ساخت Host Header:

Site properties > Advance > Add > Select > Host Header

يک سايت مي تواند بيشتر از يک Host Header داشته باشد.

DNS client: يعني در TCP/IP properties حداقل يک DNS IP،Set شده است.
به www.Training.com، Full DNS Name هم گفته مي شود. (Training.com«Domain Name» ، www «Host Name»)
Zone: به Data Base هر DNS گفته مي شود. هر Zone را با اسم آن مي شناسيم.


ساخت Zone:

A: Forward Lookup Zone > New Zone > primary > Zone name (Domain name)

B: Zone right click > New host > add IP , name host (www)

Zone Name را بايد همان Domain Name بزنيم و حروف Case Sensitive نيستند و بعد از اين تنظيمات سايت هاي ما را با تايپ نام هم باز مي کند.

IIS Console > Web site properties

در Properties زمان گرفتن Log (Unlimited File Size) يک فايل با حجم نامحدود مي گيرد.
محل ذخيره در System32 در Log File است.
محتويات log ها بستگي به انتخاب ما در Advance Tab در Properties دارد.

Performance Tab

زماني که تعداد سايت هايي که روي يک Server است زياد است در اينجا مي توانيم به سايت ها Bandwidth بدهيم. زماني که يک سايت نياز به فضاي بيشتر دارد يا هزينه بيشتري جهت سرويس دهي بيشتر مي گيريم در اينجا Bandwidth را افزايش مي دهيم.
زماني که فضا را بين سايت ها تقسيم مي کنيم معمولاً فضايي را که اختصاص مي دهيم بيشتر از فضايي است که به سايت بايد اختصاص داده شود. که در صورتي که سايتي نياز به فضاي بيشتر دارد و بقيه سايت ها از آن استفاده نمي کنند Bandwidth ، Idle نماند. (از کل 5MB)
Website Connection: عددي که مي زنيم تعداد Connectionها را معين مي کند.

Home Directory Tab

مسير Websiteها را مشخص مي کند.
فولدري که Share مي شود مي تواند روي کامپيوتر خودمان باشد.
فولدري که Share مي شود مي تواند روي کامپيوتر ديگري باشد.
روي يک URL ديگر باشد.
Redirect To : تعريف سايت ديگري مي کنيم که در صورتي که سايت در حال تغيير است به سايت ديگري ارجاع بخورد.

Http Header

محتويات اين tab به درد Cache Deviceها مي خورد و تعيين مي کند اطلاعات اين سايت تا چه مدت در Cache Serverها باقي بماند.

Security in IIS

Web Properties > Directory Security

Authenticate:کساني اجازه ورود به سايت را دارند بتوانند به آن دسترسي داشته باشند.
تمام دسترسي هايي که به گروه ها داده مي شود به صورت Built in توسط سيستم انجام مي شود.
اگر تيک Enable Authentication را برداريم يعني دسترسي عمومي را محدود کرده و از طريق گزينه هاي زير اين کار را انجام مي دهيم:

Integrated Windows Authentication
Digest Authentication For Windows Domain Server
Authentication (Password Is Sent In Dear Text)
Net Passport Authentication

براي دسترسي دادن بايد از طريق NTFS Permission دسترسي ها را مشخص کنيم.

1.اصلي ترين و بهترين حالت OS است. چک مي کند User با چه Account، Log In کرده است و آن را عيناً براي IIS مي فرستد. از لحاظ کارايي فوق العاده است. اما فقط با IE کار مي کند و با Mozilla و ... کار نمي کند. (از آن ها Username و Password مي پرسد)

2.يک استاندارد جهاني است و بايد حتماً AD2003 داشته باشيم. اما خيلي از Web Browserها با آن کار مي کنند و به درد Workgroup هم نمي خورد.

3.اولين، عمومي ترين، قديمي ترين و ناامن ترين روش است. تمام Web browserها و OSها قبول مي کند. Dear Text است به اين معني که Complex نيست.

4.به درد Partnerهاي MS مي خورد. (کساني در سايتMS عضو هستند: User@Microsoft.com)

بعد از اينکه Method را مشخص کرديم تنظيمات زير را انجام مي دهيم:

تيک Enable رابرمي داريم و Permission مربوطه را تعيين مي کنيم.
متدي را که مي خواهيم انتخاب مي کنيم. (برحسب Web browser و سيستم عامل)

Error 401.1: نداشتن Permission
Permission Setting (Permission IIS) همانند Share Permission است. در Web Site قسمت Home Directoryمشخص مي شود.

Script & Execute معادل Read & Execute است

استفاده Write: يکي از راه هاي Data Sharing (اضافه کردن Data در سايت) استفاده از Http است که بتوانيم فولدرها را Share کنيم به جاي FTP که امن تر، سخت تر و پيچيده تر است.

يکي از راه هاي Share کردن استفاده از پروتکل HTTP است به دليل اينکه با HTTPS مي توان آن را Secure کرد.

آنچه در ادامه خواهید خواند

من سعی میکنم تمام مطالب گفته شده رو به صورت یک فایل pdf براتون بزارم احتمالا مدتی طول میکشه ولی درس های بعدی رو هم براتون آماده میکنم و تو قالب یک فایلpdf آپلود میکنم