اجراي SQL Server در محيط مجازي Hyper-V
با توجه به وضعيت ناخوشايند اقتصادي، فناوري مجازي سازي همانند طوفاني در سراسر صنعت IT در حال گسترش و نفوذ است. مجازي سازي باعث شده تا محدوديت هاي سيستم عامل ها و سخت افزارهاي سنتي از طريق اجراي چندين سيستم عامل روي يك پلتفرم سخت افزاري برطرف شود. در سازمان هايي كه از Windows Server 2008 استفاده مي كنند Hyper-V يك گزينه بسيار مناسب است، زيرا مي توانند آن را به سادگي و در قالب انتخاب يك گزينه هنگام نصب سيستم در اختيار بگيرند. در ادامه بعضي از عواملي را كه كسب وكارها به استفاده از مجازي سازي ترغيب مي كنند و همچنين عواملي را که در تصميم گيري نصب SQL Server روي Hyper-V دخيل هستند، معرفي مي كنيم.
Your Adsense Code
عوامل مشوق براي استفاده از مجازي سازي:
يكي از مهم ترين مزيت هاي مجازي سازي كه سازمان ها را به استفاده از آن ترغيب مي كند، يكپارچه سازي سرورها است (اگرچه شما مي توانيد براي يكپارچه سازي سرورها، چندين Instance ازSQL Server را كنار هم روي يك ماشين نصب كنيد، اما اين كار به چندين دليل انجام نمي شود و مجازي سازي روش مناسب تري براي برآورده كردن اين هدف است.
براي اطلاعات بيشتر دراين باره کادر «مجازي سازي در مقايسه با استفاده از چند Instance پايگاه داده» را مشاهده کنيد) ، سازمان ها مي توانند با استفاده از فرآيند يكپارچه سازي سرورها، بار كاري چندين سرور فيزيكي را روي يك سرور پرقدرت انتقال دهند، به اين ترتيب كه باركاري هر سرور روي يك ماشين مجازي مجزا ريخته مي شود. اين كار باعث افزايش ميزان استفاده از سرور و ROI مي شود، كه مسئله بسيار مهمي است، زيرا سرورهاي پرقدرت و چندهسته اي كه در حال حاضر در بازار ارائه مي شوند، به طور معمول كمتر از توان واقعي خود مورد بهره برداري قرار مي گيرند.
يكپارچه سازي سرورها، شركت ها را قادر مي سازد تا از مزيت هاي اين پتانسيل بدون استفاده بهره برداري كنند. همچنين اين فرآيند، مديريت سيستم ها را از طريق كم كردن تعداد سرورهايي كه بايد مديريت شوند، بهبود مي بخشد. از آنجا كه مجازي سازي سيستم عامل سرور را به صورت انتزاعي و مستقل از سخت افزار لايه زيرين فراهم مي كند، در نتيجه انعطاف پذيري سيستم در فرآيندهاي تهيه Backup يا احياي سيستم افزايش مي يابد. به عنوان مثال، مشكلات سخت افزاري براي SQL Server، كه روي آن سخت افزار قرار دارد، به اين معنا است كه شما به يك سيستم ثانويه براي تهيه نسخه پشتيبان نياز داريد، بعضي از سازمان ها از فرآيند كلاسترينگ براي مقابله با مشكلات احتمالي در سطح سخت افزار استفاده مي كنند، اما رفع خطا به اين روش تنها به ازاي مهم ترين سرورهاي سازمان امكان پذير است. در مورد بيشتر سرورها، رفع خطاي سخت افزاري به معناي جايگزين كردن آن سرور است، به اين ترتيب كه از سيستم اصلي يك Image تهيه كرده و آخرين نسخه پشتيبان تهيه شده را روي سرور جايگزين بازگردانيد و مي دانيم كه اين كار در خوشبينانه ترين حالت به چندين ساعت زمان نياز دارد.
فناوري هاي مجازي سازي مي توانند با استفاده از كپي ماشين مجازي و انتقال آنلاين و سريع آن روي يك سرور ديگر، فرآيند احياي سرور را چندين برابر سريع تر كنند، فرآيندي كه به جاي چند ساعت، در عرض چند ثانيه انجام مي شود. علاوه براين، چنين انتقال سريع و زنده اي (كه در Windows Serve 2008R2 قابل انجام است) ، كسب وكارها را قادر مي سازد تا سناريوي زمان غيرفعال بودن سرويس هاي خود را از قبل مشخص كرده و كارها را به صورت برنامه ريزي شده انجام دهند، به نحوي كه فرآيند ارائه خدمات به كاربر نهايي بدون وقفه يا با كمترين وقفه صورت پذيرد. يكي ديگر از كاربردهاي معمول براي مجازي سازي، استفاده از آن براي سرورهاي آزمايشي است. همچنين مي توانيد از مجازي سازي براي سرورهاي مرحله گذر استفاده كنيد كه معمولاً براي بررسي تغييرات در برنامه ها و آزمايش سيستمها قبل از اعمال آن ها در محيط واقعي، استفاده مي شوند. به دليل ناشناخته بودن منافع ناشي از مجازي سازي، بسياري از سازمان هايي كه از SQL Server استفاده مي كنند، به سختي حاضر مي شوند تا سرورهاي پايگاه داده را در محيط مجازي استفاده كنند. نکته منفي در استفاده از مجازي سازي كاهش كارايي سيستم است. بسياري از سازمان ها نگرانند كه اجراي پايگاه داده SQL Server روي ماشين مجازي ممكن است كارايي را تا جايي كاهش دهد كه نيازهاي كاربران آن ها برآورده نشود. اما اين امر زماني تحقق پيدا مي کرد كه مجازي سازي در آغاز راه بود. محصولات نسل دوم مجازي سازي كه بر اساس فناوري Hypervisor ارائه مي شوند نظير Microsoft Hyper-V و VMWare ESX Server، به صورت موفقيت آميز در بسياري از سايت هاي عملياتي مورد استفاده قرار گرفته و محيط مجازي روي آن ها پياده سازي شده است.
به علاوه بسياري از متخصصان به اشتباه تصور مي كنند كه مايكروسافت از سرورهاي SQL Server كه در محيط مجازي اجرا شده باشد، پشتيباني نمي كند. اين مسئله در زمان استفاده از SQL Server 2005 و ابزارهاي مجازي نسل قبل نظير Virtual Server 2005 برقرار بود، اما همه چيز با ارائه پلتفرم مجازي سازي Hyper-V و SQL Server 2008 تغييركرده است. مايكروسافت از پايگاه داده SQL Server كه روي Hyper-V، ESX Server يا بقيه پلتفرم هاي مجازي سازي داراي تأييدنامه SVVP (سرنامMicrosoft Server Virtualization Validation Program) اجراشود، پشتيباني مي كند. البته، اعطاي مجوز براي اجراي SQL Server روي ماشين هاي مجازي كمي گيج کننده است. اما در صورت استفاده از نسخه مناسب Windows Server و SQL Server دريافت مجوز مي تواند منافع بسيار زيادي ايجاد كند. براي کسب اطلاعات بيشتر درباره اعطاي مجوز براي اجراي SQL Server روي ماشين مجازي نيز کادر «مجوزدهي به ويندوز و SQL Server در محيط مجازي» را مشاهده کنيد.
مجازي سازي در مقايسه با استفاده از چند Instance پايگاه داده:
براي يكپارچه سازي پايگاه داده SQL Server دو روش وجود دارد، يكپارچه سازي با استفاده از مجازي سازي و يكپارچه سازي با استفاده از چند Instance پايگاه داده روي يك ماشين. در نخستين نگاه، ممكن است اين دو روش شبيه هم باشند اما، بين آن ها دو تفاوت اساسي وجود دارد.
داشتن چندين Instance از زمان SQLServer 2000 پشتيباني مي شود و نسخه هاي Express و Workgroup از حداكثر شانزده عدد Instance همزمان پشتيباني مي كنند، در حالي كه نسخه Web و Enterprise از حداكثر پنجاه Instance پشتيباني مي كرد. پشتيباني از چندين Instance به آن معنا است كه چندين كپي يا Instance از SQL Server روي يك سيستم عامل نصب مي شود. مي توانيد ساختار و نمودار گرافيكي الگوي فوق را در شکل A مشاهده كنيد. مجازي سازي كاملاً متفاوت است. در اين حالت هر ماشين مجازي سخت افزار و سيستم عامل مجازي خود را در اختيار دارد و SQLServer روي سيستم مهمان نصب مي شود. مجازي سازي به شما امكان مي دهد تا نگارش هاي مختلف سيستم عامل ميزبان را روي ماشين هاي مجازي مختلف نصب كنيد. همچنين مي توانيد در هر ماشين مجازي، از نسخه هاي مختلف SQL Server يا ساير برنامه ها استفاده كنيد. ساختار و نمودار گرافيكي اين روش در شکل زير ارائه شده است.
روش اول، يعني استفاده از چندين Instance كارايي بيشتري دارد، اما مجازي سازي به واسطه آن كه امكان جابه جايي ماشين هاي مجازي بين ميزبان هاي مختلف را فراهم مي كند، از انعطاف پذيري و دسترسي پذيري بيشتري برخوردار است. شايان ذكر است كه تركيب روش استفاده از چند Instance و مجازي*سازي ممكن است. شما مي توانيد چندين Instance از SQLServer را روي يك ماشين مجازي اجرا كنيد.
بهينه سازي سرعت I/O در ماشين هاي مجازي:
مهم ترين نگراني در اجراي SQL Server روي ماشين هاي مجازي، به كارايي اين گونه ماشين ها مربوط است. نقطه ضعف و عامل اصلي كاهش كارايي در بيشتر سرورهاي پايگاه داده، به سرعت I/O مربوط مي شود، نه سرعت پردازش. اين مسئله به ويژه زماني كه SQL Server روي ماشين مجازي اجرا شود، به خوبي مشهود است. رعايت چند نكته براي بهبود كارايي I/O يكي از مهم ترين فاكتورها براي تنظيم بهينه SQL Server در ماشين هاي مجازي است. نخستين نكته، انتخاب نوع مناسب هاردديسک مجازي يا VHD (سرنام Virtual Hard Disk) در نصب پايگاه داده SQLServer است. Hyper-V از انواع VHDهاي زير پشتيباني مي كند:
VHD پويا: فضاي واقعي اشغال شده در اين نوع VHD تنها به اندازه فضاي مورد نياز است و به موازات نياز به فضاي بيشتر اندازه آن گسترش مي يابد.
VHD با اندازه ثابت: هنگام ايجاد VHD همه فضاي معرفي شده براي آن يكجا اشغال مي شود.
VHD نوع Pass-though: اين نوع VHDها به*طورمستقيم از فضا و هاردديسک واقعي سيستم ميزبان استفاده مي كنند.
به طور معمول، VHD از نوع پويا مناسب ترين گزينه براي محيط هاي آزمايشي است، زيرا فضاي اشغال شده توسط ماشين مجازي روي ديسك ماشين ميزبان كاهش مي يابد. درباره سيستم هايي كه قرار است بار كاري SQLServer را در محيط هاي كاري واقعي برعهده گيرند، VHD نوع اندازه ثابت يا pass-through بهترين گزينه است. اين دو نوع VHD كارايي بهتري دارند، زيرا مشكلات مربوط به كارايي كه در VHDهاي نوع پويا مرسوم است در آن ها مشاهده نمي شود. گروهي از مايكروسافت با نام SQLCAT (سرنام SQL Server Customer Advisory Team) ، به بررسي دقيق پايگاه داده SQL Server 2008 روي ماشين مجازي Hyper-V پرداختند. اين گروه چندين پيشنهاد براي افزايش كارايي ارائه داده كه يكي از آن ها استفاده از ديسك هاي pass-through براي رسيدن به حداكثر كارايي هنگام استفاده از Hyper-V است.
ابزار جديد Hyper-V براي ايجاد ماشين مجازي جديد و ديسك سخت مجازي جديد به شما اجازه ايجاد ديسك هاي pass-through را نمي دهد. براي ايجاد هاردديسک از نوع pass-through به سراغ ابزار Hyper-V Manager رفته و ماشين مجازي را كه مي خواهيد تنظيمات آن را تغيير داده و در آن از ديسك pass-through استفاده كنيد، انتخاب کرده، سپس هاردديسك مجازي مورد نظر را انتخاب كنيد، از ميان گزينه هاي موجود، گزينه Physical hard disk را انتخاب كرده و سپس هاردديسکي را كه مي خواهيد به روش pass-through در اختيار ماشين مجازي باشد، انتخاب كنيد. ديسك فيزيكي مورد نظر مي تواند يك هاردديسک محلي يا ديسك از نوع SAN باشد[هاردديسک ايجاد شده روي رسانه هاي ذخيره سازي از نوع Storage كه از طريق كابل فيبر نوري به سرور متصل شده و همانند يك هاردديسک در اختيار سرور ميزبان هستند. معمولاً سرعت دسترسي به داده در اين نوع ديسك ها بسيار بيشتر از سرعت دسترسي به داده موجود در ديسك هاي محلي سرورها است] بايد هاردديسك در وضعيت آفلاين باشد تا بتوانيد آن را در منوي پايين افتادني مشاهده كرده و به عنوان ديسك pass-through انتخاب كنيد. در شکل 1 نحوه تنظيم ماشين مجازي Hyper-V را براي استفاده از ديسك هاي VHD نوع pass-through مشاهده مي كنيد.
به اين ترتيب، كارايي واقعي در لايه I/O كاملاً به زير سيستم ذخيره سازي شما وابسته مي شود، اما در شرايط مساوي، ديسك هاي نوعpass-through از ساير روش ها كارايي بيشتري دارند، اگرچه كارايي و انعطاف پذيري آن ها در مقايسه با VHDهاي نوع ثابت كمتر است و نمي توان آن ها را بين سيستم ها جابه جا كرد. VHDهاي نوع ثابت كارايي خيلي خوبي دارند و براي پايگاه داده بيشتر سرورهاي SQL Server گزينه مناسبي به شمار مي روند. نوع رسانه مورد استفاده به عنوان ميزبان VHD بسيار تأثيرگذار است. استفاده از هاردديسک با قابليت دسترسي از چندين مسير كه روي رسانه ذخيره سازي نوع SAN تنظيم شده باشد و ايجاد VHD روي آن بيشترين كارايي را ايجاد مي كند. رسانه هاي نوع SAN بسيار انعطاف پذير هستند و به شما امكان مي دهند تا I/O را روي چندين درايو پخش كنيد.
اختصاص پردازنده هاي مجازي:
بعد از I/O، به احتمال پردازنده هاي مجازي مهم ترين عامل كارايي ماشين هاي مجازي هستند. اختصاص تعداد پردازنده هاي مجازي به سرورمجازي SQL Server در ماشين هاي ميزبان كه تعداد پردازنده هاي آن چهار عدد يا كمتر باشد، كار آساني است. Hyper-V از چهار پردازنده مجازي به ازاي هر ماشين مجازي پشتيباني مي كند. براي اختصاص چندين پردازنده مجازي به ماشين مجازي، ابزار Hyper-V Manager را اجرا كرده و روي ماشين مجازي مورد نظر، راست كليك كرده و گزينه Settings را انتخاب كرده و Processor را انتخاب كنيد. سپس مطابق شکل 2 در منوي پايين افتادني Number of logical processors تعداد پردازنده هاي مجازي مورد استفاده توسط سيستم را انتخاب كنيد. توجه داشته باشيد كه حداكثر تعداد پردازنده مجازي قابل اختصاص به هر ماشين مجازي برابر با تعداد هسته هاي فيزيكي در پردازنده سيستم ميزبان است. به عنوان مثال، اگر يك سيستم چهار هسته داريد، نمي توانيد بيش از چهار پردازنده مجازي را به ازاي هر VM تعيين كنيد.
درباره محيط يكپارچه سازي سرورها، بايد مطمئن شويد كه ميزبان مجازي سازي، قدرت پردازش كافي را براي پاسخ گويي به همه ماشين هاي مجازي دارد. براي محاسبه توان پردازشي مورد نياز براي ميزبان Hyper-V از فرمول زير استفاده كنيد:
CPU Cores × CPU Speed × CPU Utilization = Total CPU
تعداد هسته هاي پردازنده × سرعت پردازنده × ميزان استفاده از پردازنده = كل توان پردازنده
تعداد هسته هاي پردازنده: عبارت است از تعداد پردازنده هاي ماشين واقعي، كه قرار است به عنوان ميزبان مجازي سازي استفاده شود.
سرعت پردازنده: عبارت است از سرعت پردازنده.
ميزان استفاده: عبارت است از ميانگين استفاده از آن پردازنده.
شما بايد اين محاسبات را به ازاي همه سرورهايي كه به عنوان ميزبان Hyper-V عمل خواهند كرد، انجام دهيد. سپس بايد مقدار مربوط به كل توان پردازنده ها را با هم جمع كنيد تا تخمين كلي از ميزان نياز به پردازنده در همه ماشين مجازي را به دست آوريد. اين كار به طور خلاصه در فرمول زير بيان مي شود:
Sum (Total CPU) = Overall CPU
هرچند نيازمندي هاي خاص هر سيستم، متفاوت از سيستم ديگر است، اما قاعده كلي به اين صورت است كه شما بايد 25 درصد از توان پردازشي سيستم ميزبان را به عنوان توان ذخيره ناديده بگيريد. در حالت ايده ال بايد سعي كنيد تا نگاشت يك به يك بين پردازنده اي مجازي و هسته هاي فيزيكي ايجاد شود، هرچند در بيشتر محيط هاي يكپارچه سازي پردازنده ها، اين نسبت رقم بزرگ تري است. آنچه كه بايد به خاطر داشته باشيد، اين است كه افزودن پردازنده هاي مجازي به ماشين مجازي به معناي افزايش كارايي به نسبت تعداد پردازنده افزوده شده، نخواهد بود. يعني افزودن دومين پردازنده مجازي به معناي دوبرابر شدن كارايي ماشين مجازي نيست و به احتمال زياد افزايش كارايي با ضريب فوق قابل مقايسه نخواهد بود. به گفته برخي از کارشناسان، ميزان كارايي به ازاي هر پردازنده مجازي حدود ده تا پانزده درصد افزايش مي يابد.
محاسبه حافظه مورد نياز براي ماشين مجازي:
براي تخمين حافظه مورد نياز پايگاه داده SQL Server روي ماشين مجازي، كافي است تا يك ماشين مجازي ايجاد كنيد كه حافظه اختصاص يافته به آن به اندازه ميزان پيش فرضي باشد كه توسط Hyper-V اختصاص مي يابد. اگر ميزبان از لحاظ ميزان حافظه با محدوديت مواجه است، اكنون زمان آن فرارسيده كه حافظه ماشين ميزبان را افزايش دهيد.
Hyper-V به ازاي هر ماشين مجازي تا 64 گيگابايت را پشتيباني مي كند و ماشين ميزبان نيز تا يك ترابايت حافظه فيزيكي را پشتيباني مي كند. براي آن كه بتوانيد از مزيت حافظه بيش از چهارگيگابايت در ماشين مجازي استفاده كنيد، سيستم عامل ماشين مجازي بايد از نوع 64 بيت باشد. بايد توجه داشته باشيد كه جمع حافظه اختصاص يافته به ماشين هاي مجازي نمي تواند بيشتر از حافظه فيزيكي موجود در ميزبان Hyper-V باشد. به عنوان مثال، يك ميزبان Hyper-V با 32 گيگابايت حافظه نمي تواند از پنج ماشين مجازي با حافظه هشت گيگابايت پشتيباني كند.
براي محاسبه نيازمندي هاي Hyper-V به حافظه بايد علاوه بر حافظه اختصاص يافته به هر ماشين مجازي، 32 مگابايت حافظه سربار اضافه را به ازاي آن ماشين در نظر بگيريد. به علاوه بايد مقداري از حافظه را براي استفاده خود ميزبان ناديده بگيريد. به طور كلي 512 مگابايت رم براي Hyper-V كافي است. خود Hypervisor به سيصد مگابايت حافظه نياز دارد. بنابراين، ميزان حافظه مورد نياز در ماشين ميزبان را از فرمول زير محاسبه كنيد:
Sum (VM RAM + 32MB) + 512MB + 300MB
براي محاسبه حافظه ميزبان Hyper-V مي توانيد به يك سند Excel در آدرس http://tinyurl.com/yegt3rq مراجعه كنيد. يك نكته مفيد درباره حافظه اين است كه افزودن حافظه به ماشين مجازي مي تواند كارايي I/O را نيز افزايش دهد، زيرا SQL Server مي تواند از حافظه اضافي براي ذخيره يا به اصطلاح Caching نتايج استفاده كند و از ميزان مراجعه به ديسك مي کاهد.
استفاده از ابزارهاي شبكه Hyper-V از نوع تركيبي:
يكي ديگر از تنظيم هاي مؤلفه ها كه در ماشين هاي Hyper-V تأثير زيادي در كارايي سيستم دارد، كنترل و اطمينان از اين موضوع است كه ماشين مجازي مورد استفاده به عنوان سرور SQL Server از ابزارهاي جديد شبكه از نوع تركيبي كه به تازگي به Hyper-V افزوده شده است، استفاده مي كنند. ابزارهاي شبكه از نوع تركيبي، به طور كامل از معماري باس يا مسير ارتباطي پر سرعت در Hyper-V استفاده مي كنند. در مجازي سازي SQL Server اين موضوع که ماشين مجازي از مبدل شبكه جديد از نوع تركيبي استفاده كند، اهميت دارد. برنامه هاي راه انداز كارت شبكه از نوع سنتي در Hyper-V هنوز ارائه مي شوند تا سازگاري با سيستم عامل هاي قديمي حفظ شود، اما اين برنامه ها از طريق رشته هايي در مسير مرجع پردازش مي شوند و در مقايسه با ابزارهاي شبكه تركيبي كه جديدتر هستند، كارايي مناسبي ندارند. برنامه هاي راه انداز براي ابزارهاي شبكه تركيبي جديد، قسمتي از Windows Server 2008 و Windows Server 2008 R2 به شمار مي آيند. اگر شما آن ها را به عنوان سيستم عامل مهمان روي ماشين مجازي نصب كنيد، در اين صورت برنامه هاي راه انداز سخت افزارها از نوع تركيبي در اختيار شما قرار مي گيرد. اما برنامه راه انداز تركيبي در Windows Server 2003 يا نسخه هاي قبل از آن وجود ندارد. اگر شما در حال استفاده از Windows Server 2008 به عنوان سيستم عامل مهمان هستيد، بايد مؤلفه هاي يكپارچه سازي Hyper-V يا
Hyper-V Integration Component را نصب كنيد. مؤلفه هاي فوق شامل ابزار شبكه تركيبي بوده و همچنين پشتيباني بهتري را براي ماوس و ويديو ارائه داده و در نهايت همزمان سازي زمان ميزبان را پشتيباني مي كند. شما مي توانيد با مراجعه به قسمتDevice Manager در VM درباره تركيبي بودن كارت شبكه اطمينان حاصل كنيد. براي اين كار در پنجره فوق شاخه Network adapters را گسترش داده و بررسي كنيد كه زيرشاخهMicrosoft VMBus Network Adapter مقداري مشابه با شکل 3 داشته باشد. براي نصب Integration Components، ابزار Hyper-V Manager را اجرا كرده و روي VM راست كليك کرده و Connect را انتخاب كنيد. در Virtual Machine Console به ترتيب Action و سپس Insert Integration Services Setup Disk را انتخاب كنيد. سپس در تمام پنجره هاي بعدي نصب دكمه Next را انتخاب كنيد.
محاسبه ظرفيت قابل دسترس كارت شبكه:
ظرفيت قابل دسترس كارت شبكه، يكي از مهم ترين فاكتورهايي است كه هنگام يكپارچه سازي سرورها، به آساني ناديده گرفته مي شود. وقتي شما چندين سرور فيزيكي SQL Server را روي يك سرور يكپارچه سازي مي كنيد، در عمل همه بار شبكه را از روي چندين سرور به يك سرور انتقال مي دهيد، يعني ترافيكي كه قبلاً از طريق چندين سرور و NI ها مديريت مي شد، اكنون از طريق تعداد كمي NIC كه روي سيستم Hyper-V قرار دارد، مديريت مي شود. براي محاسبه ظرفيت شبكه مورد نياز از فرمول زير استفاده كنيد:
NIC Requirement = VM NICs × NIC Speed × NIC Utilization
در اين فرمول VM NICها عبارتند از تعداد ماشين هاي مجازي كه روي ميزبان، فعال خواهند شد،NIC Speed عبارت است از سرعت كارت NIC و NIC Utilization عبارت است از متوسط بار شبكه به ازاي آن كارت هاي NIC.
براي محاسبه كل ظرفيت ميزبان، تعداد كارت هاي NIC در تمام ميزبان ها را در سرعت آن ها ضرب كنيد:
Number of NICs × NIC speed = Total NIC Capacity
اگر شما كل ظرفيت NIC را به NIC Requirement تقسيم كنيد، مي توانيد تعداد تقريبي كارت شبكه مورد نياز را در Hyper-V تخمين بزنيد. در حالت ايده ال، بهتر است به هر ماشين مجازي، يك NIC مجزا اختصاص دهيد.
در اين مورد نيز بهتر است كه يك كارت شبكه را براي مديريت Hyper-V ميزبان در نظر بگيريد. براي امنيت بيشتر NIC اختصاص يافته را براي مديريت به يك شبكه مجزا متصل كرده و آن را مجزا از NICهاي مورد استفاده در ماشين هاي مجازي مشاهده كنيد.
اگر با ESX Server آشنا باشيد، قابليت NIC Teaming براي شما جذاب خواهد بود. NIC Teaming يك ويژگي جديد است كه به شما اجازه مي دهد تا چندين كارت شبكه را با يكديگر تركيب كنيد. هرچند در Hyper-V اين ويژگي وجود ندارد، اما مي توانيد با استفاده از NIC مناسب اين قابليت را در سطح سخت افزار داشته باشيد.
مجوزدهي به ويندوز و SQL Server در محيط مجازي:
مجوزدهي به محصولات مايكروسافت يك مسئله پيچيده است و مجازي سازي نيز اين كار را تا حدي پيچيده تر كرده است. به طوركلي، در قوانين مجوزدهي مي توان هر ماشين مجازي را همانند يك سرور فيزيكي در نظر گرفت كه البته استثناهايي نيز وجود دارد. بايد براي اجراي OS روي ماشين مجازي و همچنين نرم افزارهاي آن نظير SQL Server مجوز خاص تهيه كرد. اين استثنا درباره نسخه هاي Windows Server 2008 برقرار نيست و اين نسخه ها اجازه اجراي چندين Instance را بدون مجوز اضافه فراهم مي كنند كه جزئيات آن به شرح زير است:
- نسخه استاندارد اجازه يك Instance مجازي را بدون مجوز جديد ارائه مي دهد.
- تعداد ماشين هاي مجازي بدون نياز به مجوز در نسخه Enterprise چهار عدد است.
- در نسخه Data Center مي توان تعداد نامحدودي ماشين مجازي را بدون مجوز جديد ايجاد كرد.
درباره SQL Server بدون توجه به فناوري مجازي سازي سه حالت اعطاي مجوز وجود دارد:
- به ازاي هر سرور و به ازاي هر ابزار كلاينت
- به ازاي هر سرور و به ازاي هر كاربر
- به ازاي هر پردازنده
دريافت مجوز به ازاي هر سرور بر ماشين هاي مجازي بهترين انتخاب است. هر ماشين مجازي كه SQL Server روي آن اجرا شود، به يك مجوز سرور نياز دارد. مجوزها به ازاي ابزارهاي سمت كلاينت يا كاربران در نصب ماشين مجازي همانند حالتي است كه از سرورهاي فيزيكي استفاده مي شود.
هنگامي كه در ماشين مجازي از روش اعطاي مجوز به ازاي هر پردازنده استفاده شود، شما بايد پردازنده هاي مجازي را در نظر بگيريد نه پردازنده هاي فيزيكي ماشين ميزبان را. البته، در صورت استفاده از SQL Server 2008 Enterprise Edition، شرايط ديگري برقرار مي شود. اگر در اين نسخه از گزينه «به ازاي هر پردازنده» استفاده كرده و به ازاي همه پردازنده هاي سيستم ميزبان مجوز بگيريد، در اين صورت مي توانيد تعداد نامحدودي Instance از SQL Server را بدون مجوز و هزينه بيشتر روي ماشين هاي مجازي اجرا كنيد.
جمع بندی:
در حال حاضر، مجازي سازي به اندازه كافي تكامل يافته است. در حالي كه Hyper-V مي تواند كارايي SQLServer را در محيط عملياتي تا حدي تأمين كند، اما هنوز بايد مواردي نظير تعيين اندازه مناسب براي ماشين هاي مجازي را با رعايت نكات مربوط به كارايي انجام دهيد و سعي كنيد تا از قابليت هاي Hyper-V نظير استفاده از چند پردازنده مجازي، پشتيباني از مهمان 64 بيتي و ابزارهاي شبكه تركيبي استفاده كنيد.
