با Dhcp بيشتر آشنا شويد

تمامی پروتکل های شبکه به هر يک از کامپيوترهای موجود در شبکه، يک مشخصه (آدرس ) منحصر بفرد را نسبت می دهند پروتکل IPX ، آدرس فوق را بصورت اتوماتيک و توسط ايستگاه کاری نسبت و منحصر بفرد بودن آن تضمين خواهد شد. پروتکل NetBEUI از يک نام NetBIOS شانزده بيتی استفاده می نمايد . پروتکل TCP/IP از يک آدرس IP ، استفاده می نمايد. در نسخه های اوليه پياده سازی شده TCP/IP ، از پروتکل فوق بمنظور اتصال تعداد اندکی از کامپيوترها استفاده می گرديد و ضرورتی به وجود يک مرکز متمرکز بمنظور اختصاص اطلاعات آدرس دهی IP ، احساس نمی گرديد. بمنظور حل مشکل مديريت صدها و يا هزاران آدرس IP در يک سازمان ، DHCP پياده سازی گرديد. هدف سرويس فوق ، اختصاص آدرس های IP بصورت پويا و در زمان اتصال يک کامپيوتربه شبکه است .

با وجود يک سرويس دهنده DHCP در شبکه ، کاربران شبکه قادر به اخذ اطلاعات مربوط به آدرس دهی IP می باشند . وضعيت فوق ، برای کاربرانی که دارای يک Laptop بوده و تمايل به اتصال به شبکه های متعدد را داشته باشند ، ملموس تر خواهد بود چراکه با برای ورود به هر يک از شبکه ها و استفاده از منابع موجود ، ضرورتی به انجام تنظيماتی خاص در رابطه با آدرس دهی IP وجود نخواهد داشت . سرويس دهنده DHCP ، علاوه براختصاص اطلاعات پايه IP نظير : يک آدرس IP و Subnet mask ، قادر به ارائه ساير اطلاعات مربوط به پيکربندی پروتکل TCP/IP برای سرويس گيرندگان نيز می باشد . آدرس Gateway پيش فرض ، سرويس دهنده DNS ، نمونه هائی در اين زمينه می باشند.
DHCP ويندوز 2000 ( نسخه های سرويس دهنده ) با سرويس دهنده DNS)Domain Name System) ، در ارتباط خواهد بود. ويژگی فوق ، به يک سرويس دهنده DHCP اجازه می دهد که با يک سرويس دهنده پويای DNS ويندوز 2000 ( DDNS ) ، مرتبط و اطلاعات ضروری را با وی مبادله نمايد . سرويس دهنده DHCP ويندوز 2000 ، قادر به ارائه پويای آدرس IP و Host name بصورت مستقيم برای يک سرويس دهنده DDNS است .

DHCP ، مسئوليت ارائه اطلاعات آدرس های IP سرويس گيرندگان را برعهده دارد . بمنظور اخذ اطلاعات آدرس دهی IP ، سرويس گيرنده می بايست يک lease را از سرويس دهنده DHCP دريافت نمايد.زمانيکه سرويس دهنده DHCP ، اطلاعات آدرسی دهی IP را به يک سرويس گيرنده DHCP نسبت ( اختصاص) می دهد ، سرويس گيرنده DHCP مالکيت آدرس IP را نخواهد داشت .در چنين حالتی ، سرويس دهنده DHCP همچنان مالکيت آدرس IP را بر عهده داشته و سرويس گيرنده اطلاعات فوق را اجاره و بصورت موقت و بر اساس يک بازه زمانی در اختيار خواهد داشت . می توان يک آدرس IP را بمنزله يک قطعه زمين در نظر گرفت که بصورت اجاره ای در اختيار سرويس گيرنده قرار گرفته و لازم است قبل از سررسيد مدت قرارداد! نسبت به تمديد آن اقدام گردد.در صورت عدم تمديد ، سرويس گيرنده قادر به حضور درشبکه نخواهد بود. دراين مقاله قصد نداريم به بررسی فرآيند اختصاص IP توسط سرويس دهنده به سرويس گيرنده پرداخته و مراحل چهارگانه ( Discover, Offer, Request, Acknowledgement ) را تشريح نمائيم !

DHCP ، يکی از استانداردهای پروتکل TCP/IP بوده که باعث کاهش پيچيدگی و عمليات مديريتی در ارتباط با آدرس های IP سرويس گيرندگان در شبکه می گردد . در اين راستا سرويس دهنده DHCP ، بصورت اتوماتيک عمليات اختصاص آدرس های IP و ساير اطلاعات مرتبط با TCP/IP را در اختيار کاربرانی قرار می دهد که امکان DHCP-client آنان فعال شده باشد . بصورت پيش فرض ، کامپيوترهائی که بر روی آنان ويندوز 2000 اجراء می گردد ، سرويس گيرندگان DHCP-Enabled خواهند بود.