چه نرم افزار هایی را به ابر منتقل کنیم ؟
پس از ارائه ی اطلاعات اصلی در مورد فضای ابری و مزایای مهم آن، یکی از سوالات متعارفی که با آن مواجه می گردیم این است که چگونه اطلاعات خود را به ابر منتقل کنیم و همچنین، چه برنامه هایی را برای انتقال به ابر انتخاب کنیم− هنگامی که شما مزایای ابر را به مردم ارائه نموده اید ( سرعت، انعطاف پذیری، سنجش، اقتصاد)، عموماَ سوال بعدی این است که ” چطور این کار را انجام دهم؟
در واقع این سوالی نسبتاَ پیچیده است. انتقال به ابر صرفا بک آپ گرفتن و جایگزین کردن اطلاعات در سرویس جدید نیست. معاون رئیس جمهور و تحلیل گر ارشد آمریکا، جیمز استاتن ، اخیراَ در وبلاگ فورستر پستی طولانی که چندی از افسانه های مربوط به ابر را باطل می کند نوشت. در زمانیکه بسیاری هیچ تفاوتی بین نرم افزار های قابل اجرا در فضای ابری و سرویس های سنتی نمیبینند ، استاتن بر این واقعیت که در شرایط برابر، ابر با محیط میزبان سنتی بسیار متفاوت است، تأکید دارد. بنابراین ، تصور اینکه قادر هستید هر برنامه قدیمی را مستقیماَ در ابر قرار دهید و انتظار عملکردی ابر مانند داشته باشید، بسیار اشتباه است. در همین زمینه جمیز استاتن در بلاگ فوستر نوشته است که :
شما نباید در باره اینکه چه برنامه هایی را می توانید به برنامه ابر منتقل کنید فکر کنید. این روشی برای رسیدن به کاهش هزینه ها و انعطاف پذیری بیشتر نیست. به جای آن شما باید درباره اینکه چطور شرکت شما می تواند بهترین اهرم استقلال برنامه ابر برای تواناسازی استعدادهای جدید باشد فکر کنید. سپس آن دسته از توانایی هایی که باعث افزایش برنامه های موجود شما می شود را ایجاد کنید. شما مجبورید متفاوت از روش برنامه توسعه ابر فکر کنید. زمانیکه شما خود را از اتکای فرضی بر زیرساخت برهانید قدرت بیشتری در پیکربندی و طراحی برنامه خواهید داشت. اگر شما مدل جدید را بپذیرید نتیجه پایانی مراتب جدید آزادی برای توسعه دهندگان ایجاد خواهد کرد. این موارد همگی بایست در روند فعالیت شما به صورت مرحله به مرحله بازبینی شود . روش دیگر نگاه کردن به مسئله ابر استفاده از تشبیه لایه برداری از پیاز است.
این تشبیهی است که اغلب در روش های متمایز برای صحبت کردن درباره حجم کار مناسب برنامه ابر به کار برده میشود.
از استاندارد تا تفاوت های بیش از حد، به برنامه های متفاوت سازمانتان مانند پیازی با لایه های درونی که مانند برنامه های متفاوت که هسته ی مرکزی برای شرکت هستند فکر کنید. همانطور که پیش می روید برنامه کلی تر می شود و از این رو شباهتی بین سازمان شما و رقبایتان به وجود می آید. بیرونی ترین لایه پیاز همان برنامه های استاندارد است که بین همه سازمان ها استاندارد هستند− یک نمونه بارز ایمیل یا دفتر بهره وری بودن است. زمانیکه درباره مرحله انتقال به ابر فکر می کنید عملکرد برنامه های کاربردی خود را از لایه های بیرونی به درونی نزدیک کنید. همانطور که شما از عملکرد های ابر استفاده می کنید و فرصت ها و چالش هایی را برای سازمان شما به ارمغان می آورد ، برای برنامه های متفاوت و پیچیده در آینده بیشتر آماده خواهید شد.
صحبت درباره ارتباطات درون سازمانی و درگیری های خارج از سازمان دلیل و زمان دیگری در به کارگیری تشبیه لایه های پیاز است. در درونی ترین لایه های پیاز برنامه هایی هستند که در معرض استفاده خود سازمان و شاید تنها یک یا دو اداره درون سازمان هستند. همانطور که پیش می روید، لایه های بیرونی نیاز بیشتری به اثر متقابل با قسمت های دیگر سازمان دارند ( شعب ادارات یا موارد دیگر). از جوانب بیرونی، برنامه هایی هستند که اثر متقابل معنا دارتری بین سازمان و دنیای بیرون دارند (عرضه کنندگان یا مشتریان). واضح است که لایه های بیرونی نسبت به پروژه های اولیه ابر اعتبار بیشتری دارند؛ تا حدودی به این دلیل که این برنامه ها باید ریسک خطر امنیتی کمتری به همراه داشته باشند، اما همواره سرعت و یکپارچگی موردنیاز این برنامه ها آنها را به نامزدهای خوبی برای توسعه برنامه ابر تبدیل کرده است.
ودر انتها، در انتقال داده ها به فضای ابری ، هیچگاه روش “همه یا هیچ ” توصیه نمی گردد. ابر یک برش لغزنده است و سازمان های موجود باید گام های کوچک بردارند و به آرامی کاربرد برنامه ابر را از لحاظ وسعت و عمق افزایش دهند تا این تغییر و انتقال از حالت سنتی به فضای ابری باعث ایجاد مشکلات و صدمات برای ارگان شما نگردد.
