نام کامپیوتر یا Computer Name :
شاید خیلی ها این مطلب را بدانند که کامپیوترها در واقع به کمک آدرس های IP در شبکه با هم ارتباط برقرار می کنند، اما برای کاربر سخت است که یک آدرس چند بایتی را به خاطر بسپارد و با آن کار کند، بنابراین آدرس های IP باید با نام کامپیوترها متناظر شده و کاربر بتواند با نام کار کند و سیستم عامل ها و پروتکل های شبکه ای به صورت خودکار این نام را به IP مورد نظر متناظر کنند. در راستای این مطالب باید به توضیح مطلبی بسیار مهم به نام Name Resolution بپردازیم :
مکانیزم Name Resolution :
منظور از Name Resolution مکانیزمی در شبکه است که از روی نام سیستم مقصد، IP آن را پیدا کرده و ارتباط از طریق آن را ممکن می سازد. گفتیم که برای انتقال بسته های اطلاعاتی در شبکه، آن چیزی که در بسته ها قرار می گیرد IP سیستمهاست نه نام انها.
مکانیزم Name Resolution به سه صورت متداول در شبکه ها پیاده می شود که به ترتیب اولویت عبارتند از:
1- DNS
2- WINS
3- Name Broadcast
در اینجا اشاره مختصری به دو مورد اول و توضیحاتی نسبتا کامل تر در خصوص مورد 3 برایتان ارایه می دهم :
1- DNS
عبارت DNS مخفف سیستم نامگذاری دومین یا Domain Name System) DNS) است. در شبکه های استاندارد، سروری به نام DNS Server وجود دارد. این سرور دارای جداولی است که در آنها نام هر کامپیوتر و IP متناظر با آن آورده شده است. هنگامی که یک سیستم در شبکه با نام صدا زده می شود، IP آن به سرعت از این جداول پیدا شده و مورد استفاده قرار می گیرد. همانگونه که می دانید در حالت کلی دو گونه شبکه داریم که یکی Workgroup و دیگری Domain است. (در مورد این دو به مرور در مباحث مختلف اطلاعات بیشتری ارایه خواهد شد). در شبکه های دومین، داشتن DNS Server اجباری است.
نکته :
در DNS با نام های کامل یا FQDN سر و کار داریم، (Fully Qualified Domain Name) یعنی اسامی که نام کامل کامپیوتر، دومین های فرعی و اصلی و ... در آن ذکر می شوند. برای مثال فرض کنید کامپیوتری در دومین Best2me.com وجود دارد که نام آن Main است. نام FQDN این سیستم می شود :
Main.Best2me.com
در واقع این اسم عبارت است از اسم کامپیوتر + اسم شبکه ای که در آن قرار دارد. یادتان باشد شرط استفاده یک کامپیوتر از DNS Server آن است که آدرس این سرور در Preferred DNS داده شده باشد (توضیحات مبسوط در این باره به زودی ارایه می شوند) نام های کامل می توانند حداکثر 255 حرفی باشند.
2- روش WINS
در این روش هم مانند DNS جدول داریم که نام ها و IP ها در آن آمده اند. در این روش با نام های ساده یا Flat یا NetBIOS Name سروکار داریم، یعنی در همان مثال بالا دیگر کاری به نام شبکه ندارد و فقط نام Main را می شناسد. متد WINS هم در شبکه های دومین و هم در شبکه های Workgroup قابل استفاده است و وجود آن اجباری نیست. نام های ساده حداکثر می توانند 15 حرفی باشند.
نکته : روش WINS برای ویندوزهای قدیمی (2000 و قبل از آن) استفاده می شد و علت اینکه هنوز هم وجود دارد آن است که سیستم ها و سرورهای قدیمی در شبکه مشکلی نداشته باشند. این کار در نرم افزارها و سیستم عامل ها اصطلاحا سازگاری با نسخه های قبلی یا Backward Compatibility نام دارد.
3- روش Name Broadcast
فرض کنید شبکه ای داریم که در آن DNS و WINS وجود ندارد و می خواهیم از طریق نام با سیستم دیگری ارتباط برقرار کنیم. می زنیم : \\pc2
در این حالت چون جدولی وجود ندارد، یک بسته درخواست تشکیل می شود و به تمامی کامپیوترها می رود. هر جا که به اسم pc2 رسید متوقف شده و اطلاعات را تحویل می دهد. بقیه بسته ها نیز پس از رسیدن به دیگر کامپیوترها (به دلیل اینکه آنها pc2 نیستند) اتوماتیک نابود می شوند.
مسلم است که این روش ترافیک را به شدت افزایش و کارآیی شبکه را کاهش می دهد. بنابراین استفاده از آن مخصوصا در شبکه های بزرگ به هیچ وجه عقلانی نیست.
نکته :
این روش با پروتکل NetBEUI یا Netbios Over TCP/IP کار می کند و اگر این پروتکل را Disable کنیم دیگر کار نمی کند و در واقع دیگر از طریق نام نمی توانیم با دیگر کامپیوترها ارتباط برقرار کنیم. (دیگر نه می توانیم broadcast کنیم و نه به دیگر درخواست های Broadcast پاسخ دهیم). جای این پروتکل کجاست و از کجا می توان آن را Enable یا Disable کرد ؟؟ سوال خوبیست. از آیکون شبکه خود Properties بگیرید. سپس گزینه Internet Protocol)TCP/IP) ، را انتخاب و Properties را بزنید. سپس به Advanced بروید. سپس برگه WINS را کلیک کنید و به قسمت پایین صفحه نگاه کنید. اینجاست که می توانید پروتکل مذکور را Enable، Disable کنید یا در حالت پیش فرض قرار دهید.
