rayan.pouyesh
March 12th, 2014, 17:32
اولین بار در سال 2003 واسط چند رسانه ای HD و یا HDMI: High Definitio Multimedia Interface مطرح گردید. HDMI را می توان نسل آینده کابل های صدا و تصویر نامید که با استفاده از آن می توان به سادگی تصاویر HD و چندین کانال صدا را بر روی یک کابل انتقال داد.
HDMI چیست؟
این کابل به طور موثری مثل یک لوله عریض می باشد که میتواند حجم بالایی از اطلاعات دیجیتال را بین دو منبع منتقل نماید.
کابل های HDMI در ویرایش جدید خودتا 10 Gbps پهنای باند را ارائه میدهد یعنی این کابل میتواند حتی بیش از یک سیگنال ویدئو HD را به همراه هشت کانال صدای 24 بیت فشرده نشده با کیفیت بالا را انتقال دهد، به عبارت دیگر هنگام انتقال هیچ تبدیلی (تبدیل آنالوگ به دیجیتال وبرعکس) و یا هیچ فشرده سازی که باعث افت یا تاثیر منفی بر روی سیگنال باشد، انجام نمیپذیرد و تمامی اینها فقط بر روی یک کابل ارسال می گردد. این واسط چه فرقی با کابل های آنالوگ فعلی دارد؟
کابل های آنالوک از قبیل AV یا S-Video، Composite یا Component (که در رده مصارف خانگی با تغییری در فناوری آن را به عنوان RGB میشناسیم) در حال حاضر متداولترین روش های انتقال تصویر می باشند. در توضیح خلاصه ای از این روش ها را میتوان گفت:
Composite که عمومیت بیشتری در سیستمهای خانگی و رده متوسط حرفه ای دارد، از یک کابل برای تصویر (که همه عناصر اعم از نور و رنگ را روی دو سیم ارسال میکند) و دو کابل صدا برای کانال های چپ و راست صدای استریو که در روشهای دیگر آنالوگ نیز مشترک می باشد، تشکیل میشود.
S-Video که دارای کیفیت بهتری میباشد سیگنال تصویر را به اجزای نور (Luma) و رنگ (Croma) تفکیک نموده و روی چها سیم یک کابل انتقال میدهد.
Component یا RGB که در میان روشهای آنالوگ بالاترین کیفیت را دارد، سیگنال تصویر را به سه عنصر رنگ (قرمز، آبی و سبز) تفکیک کرده و بر روی سه کابل منتقل می نماید. امروزه پخش کننده های DVD بیشتر از این روش استفاده مینمایند.
هنگامی که شما یک دستگاه پخش دیجیتال (DVD Player یا VCD Player) را به یک نمایشگر رسیده و به نمایش در می آید. در هر تبدیل آنالوگ به دیجیتال و بر عکس، کیفیت صدا و تصویر اندکی افت میکند.
حال شرایطی را در نظر بگیرید که بخواهیم از طریق یکی از روش های آنالوگ، تصاویر را از یک منبع دیجیتال به یک نماشگر دیجیتال (DLP , LCD و یا پلاسما) برسانیم. در این حالت هم در مبدا و هم در مقصد تبدیل خواهیم داشت و افت کیفیت و نویز مضاعف خواهد بود.
در مورد HDMI باید به این نکته توجه داشته باشیم که به خاطر خاصیت ذاتی دیجیتال این واسط، می توان صدا و تصویر را بدون خطر افت کیفیت به خاطر تبدیل نمودن (آنالوگ به دیجیتال و برعکس) یا فشرده سازی، به طور مستقیم به نمایشگر رسانید. تصاویر و صداهای این روش بسیار واضحتر و به اصطلاح Sharp می باشند. به همین دلیل ذکر شده، این اطلاعات برای نمایشگرهای دیجیتال با کیفیت حقیقی و به صورت PixelbyPixel قابل نمایش می باشند. به علاوه در سیستم های HDMI تصویر به طور خودکار به قالب نمایشگر تبدیل می شود. (توجه کنید که این در ماهیت تصویر صورت نمیگیرد بلکه تنها در قالب آن اعمال می گردد، برای مثال تبدیل قالب 4:3 به 16:9) جالب اینجاست که تمام این امکانات تنها بر روی یک کابل واسط قابل دسترسی میباشد و شما را از کابل کشی های دمتعدد و سرگم کننده رها میسازد.
HDMI چیست؟
این کابل به طور موثری مثل یک لوله عریض می باشد که میتواند حجم بالایی از اطلاعات دیجیتال را بین دو منبع منتقل نماید.
کابل های HDMI در ویرایش جدید خودتا 10 Gbps پهنای باند را ارائه میدهد یعنی این کابل میتواند حتی بیش از یک سیگنال ویدئو HD را به همراه هشت کانال صدای 24 بیت فشرده نشده با کیفیت بالا را انتقال دهد، به عبارت دیگر هنگام انتقال هیچ تبدیلی (تبدیل آنالوگ به دیجیتال وبرعکس) و یا هیچ فشرده سازی که باعث افت یا تاثیر منفی بر روی سیگنال باشد، انجام نمیپذیرد و تمامی اینها فقط بر روی یک کابل ارسال می گردد. این واسط چه فرقی با کابل های آنالوگ فعلی دارد؟
کابل های آنالوک از قبیل AV یا S-Video، Composite یا Component (که در رده مصارف خانگی با تغییری در فناوری آن را به عنوان RGB میشناسیم) در حال حاضر متداولترین روش های انتقال تصویر می باشند. در توضیح خلاصه ای از این روش ها را میتوان گفت:
Composite که عمومیت بیشتری در سیستمهای خانگی و رده متوسط حرفه ای دارد، از یک کابل برای تصویر (که همه عناصر اعم از نور و رنگ را روی دو سیم ارسال میکند) و دو کابل صدا برای کانال های چپ و راست صدای استریو که در روشهای دیگر آنالوگ نیز مشترک می باشد، تشکیل میشود.
S-Video که دارای کیفیت بهتری میباشد سیگنال تصویر را به اجزای نور (Luma) و رنگ (Croma) تفکیک نموده و روی چها سیم یک کابل انتقال میدهد.
Component یا RGB که در میان روشهای آنالوگ بالاترین کیفیت را دارد، سیگنال تصویر را به سه عنصر رنگ (قرمز، آبی و سبز) تفکیک کرده و بر روی سه کابل منتقل می نماید. امروزه پخش کننده های DVD بیشتر از این روش استفاده مینمایند.
هنگامی که شما یک دستگاه پخش دیجیتال (DVD Player یا VCD Player) را به یک نمایشگر رسیده و به نمایش در می آید. در هر تبدیل آنالوگ به دیجیتال و بر عکس، کیفیت صدا و تصویر اندکی افت میکند.
حال شرایطی را در نظر بگیرید که بخواهیم از طریق یکی از روش های آنالوگ، تصاویر را از یک منبع دیجیتال به یک نماشگر دیجیتال (DLP , LCD و یا پلاسما) برسانیم. در این حالت هم در مبدا و هم در مقصد تبدیل خواهیم داشت و افت کیفیت و نویز مضاعف خواهد بود.
در مورد HDMI باید به این نکته توجه داشته باشیم که به خاطر خاصیت ذاتی دیجیتال این واسط، می توان صدا و تصویر را بدون خطر افت کیفیت به خاطر تبدیل نمودن (آنالوگ به دیجیتال و برعکس) یا فشرده سازی، به طور مستقیم به نمایشگر رسانید. تصاویر و صداهای این روش بسیار واضحتر و به اصطلاح Sharp می باشند. به همین دلیل ذکر شده، این اطلاعات برای نمایشگرهای دیجیتال با کیفیت حقیقی و به صورت PixelbyPixel قابل نمایش می باشند. به علاوه در سیستم های HDMI تصویر به طور خودکار به قالب نمایشگر تبدیل می شود. (توجه کنید که این در ماهیت تصویر صورت نمیگیرد بلکه تنها در قالب آن اعمال می گردد، برای مثال تبدیل قالب 4:3 به 16:9) جالب اینجاست که تمام این امکانات تنها بر روی یک کابل واسط قابل دسترسی میباشد و شما را از کابل کشی های دمتعدد و سرگم کننده رها میسازد.