انواع پروتكل های روتینگ

پروتكل های روتینگ را می توان به سه گروه عمده زیر تقسیم نمود :

1. Distance vector : در پروتكل های روتینگ Distance vector ، بهترین مسیر به یك شبكه راه دور بر اساس مسافت تعیین می شود . هر مرتبه كه یك بسته اطلاعاتی از یك روتر عبور می یابد ( كه به آن hop گفته می شود ) ،‌ یك واحد به hop آن اضافه می شود . مسیری كه دارای تعداد hop كمتری به شبكه مورد نظر باشد به عنوان بهترین مسیر انتخاب خواهد شد . در واقع vector ، نشاندهنده مسیر و یا جهت رسیدن به شبكه راه دور را مشخص می نماید . پروتكل های RIP و IGRP دو نمونه متداول از پروتكل های روتینگ Distance-vector می باشند . در این پروتكل ها ، تمامی اطلاعات جداول روتینگ برای روترهای همسایه كه مستقیما" متصل شده اند ، ارسال می گردد . در پروتكل های روتینگ Distance vector ، بهترین مسیر به یك شبكه راه دور بر اساس مسافت تعیین می شود . هر مرتبه كه یك بسته اطلاعاتی از یك روتر عبور می یابد به آن hop گفته می شود. مسیری كه دارای تعداد hop كمتری به شبكه مورد نظر باشد به عنوان بهترین مسیر انتخاب خواهد شد . در واقع vector ، نشاندهنده مسیر و یا جهت رسیدن به شبكه راه دور را مشخص می نماید .
   پروتكل های RIP ( برگرفته شده از Routing Information Protocol ) و IGRP ( برگرفته شده از Interior Gateway Routing Protocol ) دو نمونه متداول از پروتكل های روتینگ Distance-vector می باشند .
   الگوریتم های روتینگ Distance-Vector ، اطلاعات جداول روتینگ را بطور كامل برای روترهای همسایه ارسال تا آنها در ادامه اطلاعات دریافتی را با اطلاعات موجود در جداول روتینگ خود تركیب و دانش خود را در خصوص ارتباطات بین شبكه ای كامل نمایند .به روش فوق ، روتینگ مبتنی بر شایعه ( rumor ) گفته می شود چراكه روتر ، بهنگام سازی جدول روتینگ خود را بر اساس اطلاعات دریافتی از روتر همسایه انجام می دهد. در این روش روتر به اطلاعات دریافتی در خصوص شبكه های راه دور اعتماد می نماید بدون این كه خود مستقیما" به این نتایج رسیده باشد .
   
2. Link state : در پروتكل های روتینگ link-state كه به آنها پروتكل های shortest-path-first نیز گفته می شود ، هر روتر سه جدول جداگانه را ایجاد می نماید . یكی از این جداول مسئولیت نگهداری اطلاعات مربوط به همسایگانی را برعهده دارد كه مستقیما" به روتر متصل شده اند ، یكی دیگر حاوی توپولوژی تمامی شبكه است و در آخرین جدول ، اطلاعات جدول روتینگ ذخیره می گردد . روترهائی كه با استفاده از پروتكل های link state پیكربندی شده اند نسبت به پروتكل های روتینگ Distance vector دارای اطلاعات بمراتب یشتری نسبت به شبكه می باشند . OSPF یكی از پروتكل های متداول در این زمینه است . پروتكل های Link state اطلاعات بهنگام شامل وضعیت لینك های ارتباطی خود به سایر روترهای شبكه را ارسال می نمایند .
   
3. Hybrid : این نوع پروتكل ها از ویژگی دو پروتكل روتینگ Distance vector و Link state استفاده می نمایند . پروتكل EIGRP نمونه ای‌ متداول در این زمینه است

ممنون از شما مفید بود

برای تکمیل مطالب دوستمون من هم چندتا مطلب در مورد پرتکل روتینگ دارم که خوبه که دوستان هم با اون اشنا شن:

آشنائی با پروتکل های روتينگ

پروتکل های روتينگ به منظور استفاده در روترها ، ايجاد شده اند . پروتکل های فوق ، بدين منظور طراحی شده اند که امکان مبادله اطلاعات جداول روتينگ بين روترها را فراهم نمايد . تاکنون پروتکل های متفاوتی به منظور استفاده در شبکه هائی با ابعاد گوناگون ، طراحی و پياده سازی شده است .


دو نوع عمده روتينگ : پويا و ايستا
روتر ، با استفاده از روترهای مجاور ( همسايه) و يا توسط مدير شبکه، آگاهی لازم در خصوص شبکه های راه دور را پيدا می نمايد . روتر در ادامه ، يک جدول روتينگ را ايجاد که مسئوليت آن تشريح نحوه يافتن شبکه های راه دور است . در صورتی که شبکه مستقيما" متصل شده باشد ، روتر در خصوص شبکه ، مشکل خاصی نخواهد داشت . در صورتی که شبکه ها به يکديگر متصل نمی باشند ، روتر می بايست آگاهی لازم در خصوص شبکه های راه دور را پيدا نمايد . در اين رابطه از روتينگ ايستا (درج دستی مسيرها در جدول روتينگ توسط مدير شبکه ) و يا روتينگ پويا ( درج اتوماتيک مسيرها در جدول روتينگ با استفاده از پروتکل های روتينگ )، استفاده می گردد.
روترها در ادامه اقدام به بهنگام سازی اطلاعات خود در ارتباط با تمامی شبکه هائی می نمايند که نسبت به آنان آگاهی لازم را پيدا نموده اند . در صورتی که تغييری ايجاد گردد ( مثلا" يک روتر با مشکل مواجه شده و عملا" قادر به سرويس دهی نباشد ) ، پروتکل های روتينگ پويا ، به صورت اتوماتيک به تمامی روترها اين موضوع را اطلاع خواهند داد . در صورت استفاده از روتينگ ايستا ، می بايست مدير شبکه تغييرات لازم را در تمامی روترها ، اعمال نمايد ( عدم استفاده از پروتکل های روتينگ ) .
در روتينگ پويا از پروتکل های روتينگ به منظور نيل به اهداف زير استفاده می گردد .

• تشخيص و نگهداری پويای روترها
  
• محاسبه مسيرها
• توزيع اطلاعات بهنگام شده روتينگ برای ساير روترها
• حصول توافق با ساير روترها در خصوص توپولوژی شبکه

در صورت برنامه ريزی ايستای روترها ، امکان يافتن روترها و يا ارسال اطلاعات برای ساير روترها وجود نخواهد داشت . آنان داده مورد نظر را بر روی روترهائی که توسط مدير شبکه تعريف شده است ، ارسال می نمايند .
پروتکل های روتينگ پويا
در اين رابطه از سه نوع( گروه) پروتکل روتينگ پويا استفاده می گردد . تفاوت عمده بين آنان ، روش استفاده شده به منظور يافتن روترها و محاسبات لازم در خصوص مسيريابی آنان است.

• Distance Vector : اين نوع روترها بهترين مسير را از طريق اطلاعات ارسال شده توسط ساير روترهای مجاور ، محاسبه می نمايند .
  
• Link state : اين نوع روترها هر يک دارای نسخه ای از تمامی مپ شبکه بوده و بهترين مسير را با استفاده از آن محاسبه می نمايند .
  
• Hybrid : پروتکل های روتينگ Hybrid حد فاصل بين پروتکل های روتينگ Link state و Distance Vector می باشند .